اجازه هست امسال به جام‌جهانی برویم؟

گروه ورزش: المپیک ۲۰۱۶ریو در حالی به نفس‌های آخرش نزدیک می‌شود که بحث در مورد کیفیت عملکرد کاروان ورزشی ایرانی به اوج رسیده است. ورزشکاران کشورمان بعد از دو مدال طلای کیانوش رستمی و سهراب مرادی در وزنه‌برداری، ناگهان با افتی عجیب مواجه شدند و به ویژه کشتی فرنگی نتوانست پاسخگوی توقعات باشد.

در چنین شرایطی بود که وزیر ورزش وارد گود شد و یک جمله به شدت بحث‌برانگیز به زبان آورد. او مدعی شد: «حد ورزش ایران همین اندازه است»؛ اظهارنظری که موجی از مخالفت‌ها را به دنبال آورد. در شرایطی که بسیاری از علاقه‌مندان به ورزش، گودرزی را متهم کردند به اینکه از همین حالا در تلاش برای توجیه عملکرد کاروان ایران است، این چهره مدیریتی در کمال تعجب بار دیگر سخنانش را تکرار کرد. او دیروز در مراسم استقبال از تیم ملی وزنه‌برداری، مجددا به نتایج ایران در المپیک‌های گذشته اشاره کرد و گفت نباید هم انتظاری بیش از کسب چهار مدال وجود می‌داشته! بخش بحث‌برانگیز سخنان گودرزی در جمع خبرنگاران را بخوانید: «پیش از این در المپیک‌های قبلی، بار مدال‌آوری کاروان ایران بر دوش وزنه‌برداری و کشتی بود و امسال هم همین‌طور شد. تا کنون نیز ۲ مدال طلای ارزشمند توسط ورزشکاران این ۲ رشته به دست آمده است.» این در حالی است که بلافاصله بعد از انتشار مصاحبه وزیر، طلای سوم کاروان ایران توسط کشتی آزاد به دست آمد تا روشن شود گودرزی که از قضا سابقه حضور در کشتی را هم دارد، کمی در این مورد عجله کرده است!

وزیر ورزش در ادامه گفته است: «نتایج کاروان ایران آن‌طور که توقع داشتیم نبود ولی تلاش اعضای کاروان قابل تقدیر است و امیدوارم شاهد نتایج بهتری باشیم. البته همه عوامل را در این مورد باید بررسی کرد و نگاه ما باید ۳۶۰ درجه‌ای باشد. ما در ۱۵ دوره المپیک قبلی ۶۰ مدال گرفته‌ایم که به‌طور میانگین ۴ مدال می‌شود. البته نوسان‌هایی هم در این بین بوده است. ما باید به شرایط علمی و استعدادیابی پایدار برسیم. مدیران بعدی ورزش باید تلاش کنند تا اعداد مربوط به مدال ما در المپیک پایدار شود. عملکرد کاروان ایران تاکنون خوب بوده است و ما به اوزان باقی‌مانده کشتی هم امیدواریم.» عجیب است که آقای وزیر در بخشی از مطالبش عملکرد کاروان ایران را دور از انتظار و در بخشی دیگر، همین عملکرد را مطلوب و مناسب ارزیابی می‌کند!

کدام حد؟ کدام مرز؟

در شرایطی که حوزه «ورزش» به صورت ذاتی عرصه رقابت، پیشرفت و بهبود مستمر نتایج است، جای شگفتی دارد که نفر اول مدیریت ورزش در ایران سراغ تعیین حد و مرز و سقفی معین برای افتخارآفرینی ورزشکاران ایرانی می‌رود. او اعتقاد دارد چون ما قبلا به‌طور میانگین در هر المپیک چهار مدال می‌‎گرفتیم، پس این دوره هم باید همین اندازه مدال به دست می‌آوردیم. در این میان مشخص نیست تکلیف تجربه، دانش‌افزایی و رشد و ترقی چه می‌شود؟ اگر قرار باشد با مثال وزیر جلو برویم، همین حالا باید به تمرینات آماده‌سازی تیم ملی فوتبال کشورمان در مسیر راهیابی به مسابقات جام‌جهانی روسیه پایان بدهیم، چرا که تجربه نشان داده ما همیشه به صورت یک دوره در میان راهی جام‌جهانی می‌شویم و چون سال۲۰۱۴ به این موفقیت دست یافته‌ایم، طبعا بار بعدی نوبت جام ۲۰۲۲ خواهد بود! آیا چنین استدلالی می‌تواند منطقی باشد؟ واضح است که ما باید سعی کنیم هر روز بهتر از دیروز باشیم.

اگر قرار بود به گذشته نگاه کنیم و اتفاقات دیروز را مبنای حرکت امروز قرار بدهیم، بانویی مثل کیمیا علیزاده اصلا نباید راهی ریو می‌شد، چرا که در طول تاریخ المپیک، هیچ زن ایرانی صاحب مدال نشده بود و طبیعتا علیزاده هم نباید شانسی می‌داشت! پذیرفتنی نیست که ما امروز در حال بحث در مورد چنین بدیهیاتی هستیم. باورش سخت است وزیر ورزش کشور چنین استدلال‌هایی داشته باشد؛ کسی که خودش باید در شکستن کلیشه‌ها پیشرو باشد و بتواند مرزهای بازدارنده ذهنی را از پیش روی قهرمانان ایرانی حذف کند. ما دوره قبل در ورزش مهم دوومیدانی برای اولین بار مدال گرفتیم و امسال این شانس را داشتیم که با مجتبی عابدینی در شمشیربازی تاریخ‌ساز شویم. مدیران ورزش کشور باید با این دیدگاه سراغ آماده‌سازی ورزشکاران بروند که «هیچ غیرممکنی وجود ندارد»؛ اما باعث افسوس است که جناب گودرزی به همین راحتی سراغ یادآوری حدود و ثغور افتخارآفرینی در ورزش ایران می‌رود. از همه عجیب‌تر اینکه آقای وزیر حتی اجازه نداد کار تمام ورزشکاران ایرانی در برزیل خاتمه بیابد و نتایج قطعی روشن شود، آنقدر که برای ارائه این تحلیل بحث‌برانگیز، عجله داشت!