گزارش یک اعاده حیثیت

گروه ورزش: مهم‌ترین جمله برانکو در مصاحبه تلویزیونی‌اش پس از بازی با ملوان، همه چیز را در دل خودش داشت: «قبل از دربی، بهتر از این نمی‌شد.» مربی کروات حالا خودش و میلیون‌ها هوادار پرسپولیس را گام به گام به تحقق رویای هشت ساله نزدیک می‌کند. پرسپولیس قصد دارد «بهنگام‌ترین» قهرمانی تاریخش را جشن بگیرد و جام را به نام هادی، به هانی نوروزی پیشکش کند. سربازان برانکو ظاهرا در این مسیر از هیچ تلاشی فروگذار نیستند و موانع را یکی پس از دیگری کنار می‌زنند. تیمی که از دیرباز به عملکرد ضعیف‌تر در خانه رقبا شهرت داشته، امسال فاتح بی‌چون و چرای بسیاری از مسابقات شهرستان‌ها بوده است؛ در تبریز بعد از ۱۲سال تراکتورسازی را برده، در اهواز فولاد را شکست داده، در مشهد از سد سیاه‌جامگان گذشته، در قم، صبا را از پیش‌رو برداشته و حالا در انزلی ملوان را به زانو درآورده است. این برد آخر، چند طلسم را هم برای سرخپوشان شکست؛ از جمله اینکه باعث شد آنها برای نخستین بار در طول لیگ پانزدهم سه برد متوالی به دست بیاورند و دیگر اینکه پرسپولیس را بعد از ۵۴هفته بالاتر از استقلال نشاند.

جالب اینکه روند گلزنی متوالی پرسپولیسی‌ها در مسابقات لیگ هم ادامه دارد. در واقع از هفته بیست‌‎وسوم فصل گذشته که پرسپولیس دروازه نفت مسجدسلیمان را در بازی برگشت باز کرد، قرمزها در همه مسابقات لیگ برتر گل زده‌اند؛ رکوردی که حالا به ۳۳ بازی پیاپی رسیده و همه چشم‌ها را به خودش خیره کرده است. تیمی که در پایان هفته چهارم لیگ امسال دقیقا در رتبه آخر جدول رده‌بندی قرار داشت، حالا رسما یکی از اضلاع مثلث قهرمانی را تشکیل داده و بسیاری از اهالی فن، آن را شایسته‌ترین مدعی برای فتح جام به شمار می‌آورند. شاید پیش‌تر در فوتبال ایران سابقه نداشته که کارشناسان بی‌طرف و شناخته‌شده به صراحت از علاقه‌شان برای قهرمانی یک تیم خاص سخن بگویند، اما امسال مثلا یکی مثل امیر حاج‌رضایی به‌طور شفاف از آرزویش برای قهرمانی سرخپوشان حرف می‌زند. البته دو سال پیش هم پرسپولیس با علی دایی به شدت به کسب عنوان قهرمانی نزدیک شده بود، اما چنین یکپارچگی، اشتیاق و وحدتی برای موفقیت قرمزها در بدنه جامعه فوتبال حس نمی‌شد. امروز خیلی‌ها مشتاقند پرسپولیس به قهرمانی برسد، شاید به خاطر اینکه عملکرد تاکتیکی، نظم‌محور و بی‌ادعای این تیم می‌تواند یک افق تازه پیش روی فوتبال کشورمان باز کند.

یک ترکیب جادویی

روزی که بدهی مالیاتی برانکو ایوانکوویچ پرداخت شد و او توانست بعد از سال‌ها به فوتبال ایران برگردد، شاید خیلی‌ها در مورد توانایی‌های این مربی شک داشتند و درست نمی‌دانستند آیا پروفسور، همان مربی کارآمد یک دهه قبل هست یا نه؟ او در پایان جام‌جهانی ۲۰۰۶آلمان شاید با کمی «بی‌رحمی» از فوتبال ایران طرد شد، اما حالا یک سال بعد از آغاز مجدد فعالیت برانکو در ایران، او دو اعاده حیثیت همزمان انجام داده است؛ یکی در مورد خودش که حتی نشان داده کامل‌تر، صمیمی‌تر و دوست‌داشتنی‌تر از قبل شده و یکی در مورد مجموعه پرسپولیس که بعد از مدت‌ها تحسین همگان را برانگیخته است. عمده پیشکسوتان پرسپولیس که پیش از این صرفا مشغول مصاحبه‌های انتقادی بودند، در این فصل دندان روی جگر گذاشتند و حتی در بدترین روزهای پرسپولیس از نظر نتیجه‌گیری هم از این تیم حمایت کردند، چراکه میل به کمال در سلول به سلول این تیم موج می‌زد. مهم نیست از حالا به بعد چه اتفاقی برای قرمزها رخ می‌دهد؛ مهم این است که از وضعیت امسال پرسپولیس و سیر صعودی این تیم به سود کلیت فوتبال کشورمان درس بگیریم. باید به این تیم نگاه کرد و تاثیر یک مربی رزومه‌دار و متشخص را فهمید؛ کسی که هرگز در هیچ مصاحبه‌ای هیچ‌کدام از اشتباهات بازیکنانش را یادآوری و ملامت نکرد. شاید بر خلاف یکی مثل علی دایی که بخش زیادی از انرژی خودش و اطرافیانش صرف رفع و رجوع تنش‌های نالازم می‌شد، برگ برنده برانکو این باشد که برای پرسپولیس دردسر اضافی درست نکرد. او در بسیاری از مواقع به جای اینکه شمشیر آغشته به زهر باشد، سپر دفاعی پسرانش بود و حالا هم جای تعجب ندارد که شاگردان پروفسور تا آخرین ثانیه بازی با همه توان‌شان به جنگ برای او و هواداران مشغول هستند. ترکیب علم و ادب، ترکیب موفقی بود که امسال امتحانش را به خوبی در پرسپولیس پس داد؛ حتی اگر در ادامه مسابقات و در چند هفته باقی‌مانده، سرخپوشان قربانی حوادث غیرقابل پیش‌بینی فوتبال شوند. در این شرایط شاید تمدید قرارداد برانکو خبر خوشی بود که هواداران پرسپولیس را بی‌اندازه مسرور کرد؛ نه صرفا به خاطر ابقای یک مربی موفق، بلکه به واسطه ادامه روند درخشانی که بیشتر از حاشیه‌های زرد و زیانبار، از ذات «فوتبال» سرچشمه می‌گیرد.