اندونزی، داوطلب میزبانی از جام ملت‌های ۲۰۳۱
دو هزار و چند نوبت ماست؟
اندونزی سال ۲۰۰۷ در کنار مالزی، ویتنام و تایلند میزبانی از همین مسابقات را بر عهده داشت و فلسفه کنفدراسیون فوتبال آسیا هم از اعطای آن میزبانی، کمک به توسعه فوتبال در کشورهایی بود که قدرت بزرگی در این حوزه به شمار نمی‌آمدند.
حالا و سال‌ها پس از آن داستان، اندونزی به تنهایی تصمیم به میزبانی از جام ملت‌ها گرفته و این یعنی دست‌کم از نظر زیرساخت‌ها خودش را در قواره‌ای می‌بیند که بتواند از پس این کار بر بیاید. هرچند از نظر فنی هم حداقل امروز وضع‌شان بد نیست و با تیمی که با حضور بازیکنان دورگه تقویت شده، در گروه عربستان و ژاپن و استرالیا رقابت شانه به شانه‌ای برای صعود به مرحله نهایی جام‌جهانی ۲۰۲۶ دارند.
همه اینها در حالی است که جام‌جهانی ۲۰۳۰ هم قرار است در عربستان برگزار شود و به این ترتیب بعد از قطر ۲۰۲۲، بزرگ‌ترین تورنمنت فوتبالی دنیا یک بار دیگر به خاورمیانه می‌آید. عربستان همزمان میزبانی از جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۷ را هم تصاحب کرده است. در چنین اتمسفری، خبری که مدام در فضای فوتبال ایران تکرار می‌شود این است که ورزشگاه آزادی امروز یا فردا بازگشایی خواهد شد! ماه‌هاست که این استادیوم پیر در دست تعمیر قرار دارد و آخرین باری که صد هزار نفر کامل در آن یک مسابقه فوتبال را تماشا کردند، از یادها رفته است.
وضعیت بقیه زمین‌ها را هم که می‌بینید دیگر؛ ورزشگاه تختی و شهر قدس تهران و فولادشهر اصفهان و یادگار تبریز و استادیوم از یاد رفته پارس شیراز. نمی‌خواهیم سخن طولانی شود. فقط یک سوال ساده از مدیران کشور داریم؛ خداوکیلی، واقع‌بینانه فکر می‌کنید با این دست‌فرمان، در سال دو هزار و چند امکان میزبانی ایران از یک تورنمنت معتبر بین‌المللی، حداقل در سطح آسیا فراهم باشد؟
