چرا فقط یک «استقلال» نداریم؟

دنیای اقتصاد: احتمالا مصاحبه تلویزیونی تیوی بیفوما، وینگر کنگویی استقلال خوزستان که نمایش‌های خوبی داشته را دیده باشید که درباره دلایل حضورش در این تیم گفت: «آرزوی من این بود تا قبل از اینکه کریستیانو رونالدو فوتبال را کنار بگذارد، مقابل او بازی کنم. درباره پیشنهاد استقلال با من صحبت شد و من هم در تقویم نگاه کردم و دیدم استقلال با النصر بازی دارد. به خودم گفتم این تیم همان جایی است که من می‌خواستم بروم. اما نمی‌دانستم که دو استقلال در ایران هست چون حتی وقتی سرچ کردم، لوگوی دو تیم هم شبیه بود!»

این نقل قول شاید در نگاه اول خنده‌دار باشد، اما واقعیت اینجاست که تعدد یک برند، ارزش آن را پایین می‌آورد. به عنوان قدیمی‌ترین تیم فعال در تاریخ فوتبال ایران که در آستانه ۸۰ سالگی قرار دارد، هنوز هم استقلال‌های زیادی در شهرهای مختلف کشور ما وجود دارند که از برند و حتی لوگوی تیم اصلی تقلید می‌کنند. قصد بی‌احترامی به تیم‌های شایسته لیگ برتر و دسته‌های پایین‌تر را نداریم، اما چرا مثلا پرسپولیس در شهرهای دیگر شعبه ندارد؟ شاید تا یک دهه قبل به چنین مواردی برمی‌خوردیم، اما واقعیت اینجاست که قرمزهای پایتخت حتی با وجود تغییرات متعدد مدیریتی‌(درست مثل استقلال) در یک مورد، واحد عمل کردند و آن تلاش برای متمایز کردن برند باشگاه بود. تا جایی که امسال شاهد بودیم در فضای مجازی هم هیچ‌کس نمی‌تواند از نام و لوگوی پرسپولیس استفاده کند و در راستای عدم استفاده از مالکیت معنوی این اسم، حتی کار به لباس‌فروشی‌های خیابان منیریه هم رسید! به راستی چرا استقلالی‌ها هم مثل رقیب دیرینه، ارزش نماد و نامشان را حفظ نمی‌کنند؟ یعنی مشکلات روزمره باشگاه این‌قدر زیاد است که مدیران مختلفی که آمدند و رفتند، حتی به این موضوع ساده اما مهم توجه نکردند که باید فقط یک «استقلال» وجود داشته باشد؟