تاریک و روشن شرکت‌های تامین‌کننده آب و برق
به گزارش بخش ترجمه شرکت‌ها، به نقل از یاهو فاینانس، به طور کلی، بسیاری از سرمایه‌گذاران نمی‌خواهند به دارایی‌های خود در یک شرکت خدمات شهری مانند یک شرکت تامین‌کننده برق فکر کنند. سهام این شرکت‌ها اغلب به عنوان بخشی از یک سبد سرمایه‌گذاری با نوسان کم و درآمدزا هستند. به عبارت دیگر، این گونه سهم‌ها تکراری و خسته‌کننده‌اند و اتفاقا برای سرمایه‌گذارانی که برای معیشتشان به سبد سهام خود متکی هستند، این مدل سهام عالی است.
شرکت‌های آب و برق از مدت‌ها قبل به عنوان یک محل سرمایه‌گذاری ایمن برای سود سهام بالا شهرت داشته‌اند، اما این گزاره ممکن است دیگر درست نباشد. ما شاهد یک تغییر عمیق در نحوه عملکرد برخی شرکت‌های خدمات شهری هستیم. شرکت‌های آب و برق همیشه کسب و کارهای سرمایه‌بری بودهاند. به عنوان مثال ساخت نیروگاه نیاز به سرمایه‌گذاری اولیه بزرگی دارد. نگهداری صدها مایل از خطوط انتقال برق ارزان نیست. بر این اساس، بسیاری از شرکت‌های خدمات شهری در حال حاضر با ساختارهای سرمایه‌ای سنگینی کار می‌کنند. اهرم بیشتر از بدهی به معنای ریسک بیشتر است. از لحاظ تاریخی، سرمایه‌گذاران این ریسک را کم‌اهمیت جلوه داده‌اند، زیرا شرکت‌های خدمات شهری تمایل به ارائه سود پایدار دارند.
اکنون بسیاری از شرکت‌های خدمات شهری میلیاردها دلار بدهی به ترازنامه خود اضافه می‌کنند تا زیرساخت‌های انرژی تجدیدپذیر را که دنیا به سمت آنها می‌رود، ایجاد کنند. شرکت دوک انرژی را در نظر بگیرید. این شرکت انرژی آمریکایی، در زمینه تولید، انتقال و توزیع برق، همچنین تولید انرژی اتمی و توزیع گاز طبیعی فعالیت می‌کند. دوک انرژی برای بسیاری از فعالیت‌های تولید برق خود به زغال‌سنگ متکی بوده است. با این حال، در سال‌های اخیر، دارایی‌های بادی و خورشیدی خود را افزایش داده است. این شرکت سال گذشته، در یک برنامه بلندپروازانه، ۵۸ میلیارد دلار هزینه کرد که مستلزم سرمایه‌گذاری در بخش انرژی‌های تجدیدپذیر، باتری‌های ذخیره‌سازی، برنامه‌های بهره‌وری انرژی و پروژه‌های شبکه است.
برای تجسم بزرگی این عدد، کل بدهی بلندمدت دوک انرژی تقریبا ۵۷ میلیارد دلار است و اگر این مخارج سرمایه‌ای از طریق بازار اوراق قرضه تامین مالی شود، که عملا بدهی بلندمدت دوک را دو برابر خواهد کرد. اما کار به اینجا ختم نمی‌شود. برنامه‌های دوک پس از برنامه پنج‌ساله کنونی حتی ۶۵ تا ۷۵ میلیارد دلار پرهزینه‌تر است. این شرکت یک هدف انرژی پاک برای رسیدن به آلایندگی صفر در تولید برق خود تا سال ۲۰۵۰ تعیین کرده است. اما دوک یک استثنا در این صنعت نیست. شرکت برق نکست‌ارا انرژی، هلدینگ ساترن کمپانی و شرکت برق اکسل انرژی تنها چند نمونه دیگر از شرکت‌های برق برجسته با اهداف جسورانه کاهش کربن هستند.
چرا الان این اتفاق می‌افتد؟
بخشی از آن مطمئنا مربوط به دوک انرژی و دیگران است که به دنبال پوشش دادن کل زمین بازی در دستیابی به اهداف و سیاست‌های عمومی تهاجمی خود هستند. از طرف دیگر پرزیدنت بایدن تغییرات آب و هوایی را به عنوان بزرگ‌ترین چالش پیش‌روی ایالات متحده و جهان معرفی کرده است. این باعث می‌شود سوخت‌های فسیلی که به طور سنتی برای تولید برق مورد استفاده قرار می‌گیرند، مورد هدف این سیاست قرار گیرند، اما در اینجا یک انگیزه اقتصادی نیز وجود دارد. انرژی‌های تجدیدپذیر بسیار ارزان‌تر از گذشته شده‌اند و انتظار می‌رود پروژه‌های سرمایه‌گذاری فشرده شرکت‌های تامین‌کننده آب و برق باعث افزایش درآمد سهامداران آنها در بلندمدت شود.
شاید شرکت‌هایی که امروز برای ایجاد زیرساخت‌های گران‌قیمت انرژی‌های تجدیدپذیر عجله دارند به زودی ثابت کنند که تخصیص سرمایه خود در این بخش کار بسیار عاقلانه‌ای بوده است. پس تکلیف شرکت‌هایی که به روش قدیمی انجام کارها پایبند بودهاند چیست؟ شاید چندین سال طول بکشد تا پاسخ این سوال را بفهمیم. شاید قوانین سختگیرانه زیست‌محیطی فعالیت‌های آنها را محدود کند و آنها مجبور شوند انرژی‌های تجدیدپذیر را به هر قیمتی که بازار تعیین می‌کند، از سایر تامین‌کنندگان خریداری کنند. شاید آنها دیگر رقابتی نخواهند بود. شاید سوخت انتخابی آنها برای تولید برق به سادگی ممنوع شود و شاید معدنچیان زغال‌سنگ آرزو می‌کردند که ای کاش فعالیت دیگری را بلد بودند.
مشخصات ریسک در حال تغییر
این سناریوها هیچ‌کدام قطعی نیستند. انرژی‌های تجدیدپذیر تنها ۲۰درصد از تولید برق در مقیاس شهری را در آمریکا تشکیل می‌دهند. این یک جهش بزرگ به سمت انرژی‌های تجدیدپذیر برای جایگزینی سوخت‌های سنتی است. تصور اینکه این اتفاق بدون مشکل یا اشتباه محاسباتی رخ دهد، بعید به نظر می‌رسد. این احتمال را در نظر بگیرید که با سبز شدن این صنعت، ممکن است در دستیابی به استقلال انرژی به عقب برگردیم.
امروزه شرکت‌های چینی اکثر ماژول‌های خورشیدی، باتری‌های لیتیوم یونی و توربین‌های بادی را تولید می‌کنند. آنها همچنین بر تصفیه مواد معدنی مانند لیتیوم و کبالت که برای تولید انرژی پاک حیاتی هستند، تسلط دارند. تحریم نفتی دهه ۱۹۷۰ توسط اعضای اوپک عملا به استفاده از نیروگاه‌های نفتی پایان داد. امروزه، نفت کمتر از یک درصد از تولید برق در ایالات متحده را تشکیل می‌دهد، تصور اینکه تنش‌های ژئوپلیتیک می‌تواند سیاست انرژی ما را در آینده به شیوه‌های غیرمنتظره‌ای تحت تاثیر قرار دهد، دور از ذهن نیست.
در حالی که ارزش سهام بسیاری از شرکت‌های آمریکایی در سال ۲۰۲۱ افزایش چشمگیری داشتند، تعداد تامین‌کنندگان انرژی در بریتانیا از ماه اوت به دلیل افزایش تعداد ورشکستگی نیروگاه‌ها پس از سال ۲۰۲۱، تقریبا به نصف کاهش یافته است. وزش باد در مزارع بادی در دریای شمال متوقف شد و هزینه گاز به قیمت‌های بی‌سابقه افزایش یافت. از طرف دیگر سقف قیمت‌ها توانایی آنها را برای انتقال این هزینه‌های فزاینده به دوش مصرف‌کنندگان محدود می‌کند و نتیجه آن یک قتل عام با ابعاد حماسی بوده است.
