حال این پرسش مطرح است که با توجه به مزایای انرژی‌های تجدیدپذیر، چه موانعی برای توسعه و گسترش آنها در ایران وجود دارد؟ طبق ارزیابی‌ها استفاده از انرژی تجدیدپذیر، منافع کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت قابل ملاحظه‌ای به همراه دارد: امنیت عرضه انرژی، توسعه پایدار صنایع محلی، ایجاد اشتغال و پایداری زیست‌محیطی از مهم‌ترین مزایای این انرژی‌ها به‌شمار می‌رود. این درحالی است که منابع انرژی فسیلی، علاوه بر تجدیدناپذیر بودن، به دلیل انتشار گازهای گلخانه‌ای نظیر دی اکسید کربن، اثرات منفی بسیاری بر سلامت و محیط‌زیست دارند. از سوی دیگر انرژی‌های تجدیدپذیر با قابلیت ایجاد فرصت‌های شغلی و درآمدزایی، باعث توانمندسازی و تقویت خوداتکایی جوامع محلی شده و به تحقق اهداف فقرزدایی کمک می‌کند. تولید برق از منابع تجدیدپذیر از جمله مولدهای برق آبی کوچک و مصارف انرژی غیر الکتریکی نظیر گرم‌کننده‌ها و خشک‌کننده‌های خورشیدی، پمپ‌های بادی و تصفیه‌کننده‌های خورشیدی در توسعه پایدار شهرها و روستاها در کشورهای در حال توسعه نقش مثبتی ایفا می‌کنند. انرژی‌های تجدیدپذیر می‌توانند جایگزین سوخت‌های فسیلی و فناوری‌های آلاینده شده و با ایجاد صنایع جدید، فرصت‌های شغلی جدیدی را فراهم کنند. اشتغال‌زایی سامانه‌های تولید انرژی تجدیدپذیر به‌دلیل ماهیت آن، بیش از اشتغال‌زایی ناشی از توسعه سوخت‌های فسیلی بوده و عمدتا به‌صورت بومی و محلی است، چراکه فرآیند نصب، اجرا، بهره‌برداری و نگهداری از انرژی‌های تجدیدپذیر عمدتا در مناطق روستایی و محروم انجام می‌شود. چنین مناطقی از نرخ بیکاری بیشتری برخوردارند و کاربرد این سیستم می‌تواند در تثبیت جمعیت ساکن در این مناطق مفید واقع شده و تاثیر بسزایی در کاهش میزان محرومیت ایـن مناطق و افزایش رشد و بهره‌وری کشور داشته باشد.

با این حال باید به این موضوع اشاره کرد که یکی از مهم‌ترین موانع گسترش انرژی‌های تجدیدپذیر، وجود هزینه‌های بالای سرمایه اولیه است. همچنین سرمایه‌گذاری در این پروژه‌ها از ریسک بسیار بالایی برخوردار است و نیازمند منابع مالی فراوان توسط بازارهای مالی است تا دسترسی آسان‌تر آنها را فراهم کند. بنابراین، اگر سیاست‌گذاری‌های مختلف در توسعه بهره‌برداری از منابع تجدیدپذیر در کشور اصلاح و توجه بیشتری به آنها شود، می‌توان امیدوار بود ما نیز همگام کشورهای توسعه‌یافته که در این نوع انرژی‌ها پیشرو هستند حرکت کنیم.‌