اکبر نعمت‌اللهی / مدرس دانشگاه

کنفرانس تهران، نمونه‌ای از اقدام منطقی و معقول در عرصه تامین منابع توسعه‌ای صنعت نفت پس از برجام است. صنعت نفت در پنج سال آینده برای بالندگی خود به بیش از ۱۸۰میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نیازمند است تا بتواند تولید خود را به میزان مورد نظر برنامه ششم توسعه برساند.

ایران که بر سفره‌ای از نفت و گاز پهن شده است، هنوز بیش از هفتاد درصد منابع زیرزمینی خود را به‌صورت بکر می‌بیند، لذا ناگزیر است که برای فناوری برتر جهانی و نیز جلب سرمایه اقدام کند زیرا در طول هشت سال، آنچه صنعت نفت حاصل کرد، بخشی به جیب بابک زنجانی‌ها رفت یا به پروژه‌های عمومی کشور سرازیر شد و خود صنعت نفت کمتر از این منبع درآمدی نصیبی برد. اکنون که برجام در حال اجرایی شدن است و در فاصله یک یا حداکثر دو ماه آینده، وارد فاز عملی خود می‌شود، فرصت شایسته‌ای به وجود آمده است تا در تعامل با دنیا هم به تولید حداکثری از میدان‌ها دست یابیم و هم به فناوری مطلوب برسیم.کنفرانس تهران گام اجرایی در مسیر تکامل صنعت نفت است، رسیدن به مدل جدید قراردادهای صنعت نفت با بهره‌گیری از توان حقوقدانان و کارشناسان زبده، ضمن حفظ منابع و منافع ایران در قراردادها، می‌تواند راه جذب سرمایه و دانش فنی را بگشاید.ایران که امروز با ۲۰ سال پیش خود به لحاظ توانمندی در اجرای پروژه‌های فراساحل و تربیت و مدیریت نیروی جوان و تحصیلکرده، قابل مقایسه نیست، از رهگذر امکانات یگانه‌ای که دارد، می‌تواند مرکز دانش و توسعه نفت جهان شود و این امر از مسیر بازنگری در قراردادهای نفتی قابل دسترسی است، زیرا این قراردادها در مسیر تکامل و ارتقا این امکان را ایجاد می‌کنند که در کوتاه مدت با جذب سی تا شصت میلیارد دلار، پروژه‌ها به فرجام برسند و از سوی دیگر شرایطی فراهم می‌آورند که بتوان به اهداف بلند توسعه کشور رسید. همان گونه که بارها و بارها گفته شده است، در دیپلماسی انرژی، ایران باید عقب‌ماندگی‌های گذشته را جبران کند و ضربه سختی را که از هشت سال بی تدبیری در صنعت نفت به این صنعت وارد شده است، جبران کند و از این منظر راهی ندارد، مگر آنکه بتواند منابع مورد نیاز توسعه خود را فراهم کند. کنفرانس تهران ضمن معرفی پروژه‌های بزرگ نفت و گاز به جهانیان، امکان بهتری را برای همکاری در مسیر پیشرفت صنعت نفت فراهم می‌کند. یادمان باشد که اقتدار ایران را در اوپک و دیگر مراکز تصمیم‌ساز برای انرژی جهان تنها بالا رفتن ظرفیت تولید و تولید بیشتر تامین می‌کند.اکنون که در راستای اقتصاد مقاومتی به توسعه متوازن کشور توجهی جدی تر داریم، باید توان تولید خود را ارتقا دهیم و این جز با تزریق سرمایه از کانالی منطقی عملی نمی‌شود. تجدیدنظر در قراردادهای نفتی و ایجاد جاذبه بیشتر برای سرمایه‌گذاران کمک می‌کند که به اهداف برنامه‌ای خود راحت‌تر دست یابیم.