وی با تاکید بر اینکه براساس این قرارداد، سالانه ۵/ ۱ تا ۲ میلیارد مترمکعب گاز از ترکمنستان و سرخس دریافت و از آستارا تحویل جمهوری‌آذربایجان می‌شود، گفت: یکی از مزایای این قرارداد، پیش‌‌‌بینی تعلق حجمی از این سوآپ به ایران است که مهم‌ترین تاثیر آن، کمک به تقویت شبکه گاز شمال و شمال‌‌‌شرق کشور برای افزایش پایداری انتقال گاز است.معاون وزیر نفت در امور گاز با بیان اینکه افق مصرف گاز در دنیا، تبدیل‌شدن به سوخت نخست تا سال ۲۰۵۰ میلادی است، گفت: هدف این است که بتوانیم از ظرفیت‌‌‌های موجود برای ایجاد ارتباطات گسترده‌‌‌تر با کشورهای همسایه استفاده کنیم و همکاری‌‌‌های خود با آنها را در زمینه‌‌‌های مختلف افزایش دهیم. چگنی با اشاره به‌وجود ظرفیت‌‌‌های بالقوه در این زمینه تاکید کرد: در صورت آمادگی کشورهای همسایه، امکان سوآپ گاز در کشور وجود دارد و این موضوع سبب همبستگی بیشتر در منطقه می‌شود و همکاری‌‌‌های منطقه‌‌‌ای را نیز افزایش می‌دهد. وی تصریح کرد: از جمله الزامات قراردادهای سوآپ گاز، تعهد بالا برای اجرایی‌شدن قرارداد بین تولیدکننده، مصرف‌‌‌کننده و کشور ترانزیت‌‌‌کننده گاز است که این موضوع افزون بر گسترش همکاری‌‌‌های ما در منطقه، این امکان را فراهم می‌کند تا با همه توان، امنیت انرژی در این مسیر را برقرار کنیم. مدیرعامل شرکت ملی گاز ایران با بیان اینکه در چنین قراردادهایی، نفس قرارداد مهم‌تر از میزان و حجم گاز سوآپ شده است، افزود: قراردادهای سوآپ عموما ابعاد گوناگونی در زمینه‌‌‌های مختلف اقتصادی، ژئوپلیتیک، امنیتی و فرهنگی دارند که می‌تواند برای همکاری‌‌‌های بین‌‌‌المللی ما به‌‌‌ویژه در حوزه انرژی و تجارت جهانی گاز بسیار حائزاهمیت باشد.