اداره اطلاعات انرژی آمریکا که اطلاعات آماری ارائه می‌دهد و اغلب به‌عنوان یک شاخص از سوی بازار نفت مورد استفاده قرار می‌گیرد، ظرفیت تولید غوار را در ۲۰۱۷، ۸/ ۵ میلیون بشکه در روز اعلام کرده بود. آرامکو در ۲۰۰۴ اعلام کرد که این میدان نفتی بیش از ۵ میلیون بشکه در روز تولید می‌کند و طی یک دهه گذشته همین مقدار تولید داشته است. سیمونز در کتاب خود با عنوان «شفق در بیابان» ادعا کرد که عربستان سعودی با توجه به خالی شدن میدان نفتی غوار برای افزایش تولید به زحمت می‌افتد.جزئیات جدید در مورد غوار یکی از نکات سیمونز را اثبات می‌کند، ولی از تغییرات دیگر در تکنولوژی غافل است که به عربستان و مهم‌تر از آن به آمریکا اجازه می‌دهد تولید را تا حد قابل توجهی افزایش دهند. تولید جهانی نفت رو به افزایش است. گزارش آرامکو هیچ اطلاعاتی در مورد دلیل کاهش تولید غوار نسبت به ۱۵ سال گذشته ارائه نداده است. این اطلاعیه همچنین مشخص نمی‌کند آیا ظرفیت تولید این میدان با همین سرعت در آینده کاهش می‌یابد یا نه.

نرخ حداکثر تولید غوار نشان می‌دهد پرمین در آمریکا که طبق اطلاعات دولت آمریکا ماه گذشته ۱/ ۴ میلیون بشکه در روز تولید داشته، بزرگ‌ترین حوزه تولید نفت جهان است. این مقایسه دقیق نیست، میدان غوار یک منبع متعارف است در حالی‌که پرمین یک سازه شیل غیر‌متعارف است، ولی تغییر تعادل قدرت در بازار را نشان می‌دهد.غوار که ۱۷۴ مایل طول دارد(به اندازه فاصله نیویورک تا بالتیمور) برای عربستان بسیار مهم است چون بیش از نیمی از تولید نفت عربستان را تامین می‌کند. عربستان از زمان کشف چاه دامام شماره ۷ در ۱۹۳۸ در حال تولید است.علاوه بر غوار که در ۱۹۴۸ توسط یک زمین‌شناس آمریکایی کشف شد، عربستان به شدت متکی بر دو میدان بزرگ نفتی دیگر است: خورایس که در ۱۹۵۷ کشف شد و می‌تواند روزانه ۴۵/ ۱میلیون بشکه تولید کند و سفانیه که در ۱۹۵۱ کشف شد و امروز بزرگ‌ترین‌ میدان نفتی دریایی با ظرفیت ۳/ ۱ میلیون بشکه در روز است. آرامکو در کل ۱۰۱ میدان نفتی را اداره می‌کند.