شانا: اداره کل روابط عمومی وزارت نفت به دنبال انتشار خبری با عنوان «پاکسازی وزارت نفت از منتقدان دولت آغاز شده است» در خبرگزاری تسنیم، توضیحاتی را ارائه می‎دهد. به گزارش اداره کل روابط عمومی وزارت نفت، برخلاف خبر ارسالی و به‌زعم تسنیم، جناب آقای علیرضا ضیغمی برکنار یا عزل نشده بلکه بازنشست شده‌اند. اتفاقا ایشان به رغم حمایت آشکار از جناح مخالف دولت، ۴سال به‌عنوان مدیر در یکی از پروژه‌های مهم در وزارت نفت دولت یازدهم مشغول به فعالیت بودند. نکته دیگر اینکه برخلاف آنچه سعی در القای آن وجود دارد جناب آقای مهندس زنگنه، وزیر محترم نفت بارها از مشی و رفتار آقای ضیغمی که در ایام انتخابات با رعایت قانون و گرفتن مرخصی به ستاد انتخاباتی آقای رئیسی پیوستند تشکر و قدردانی کردند. بنابراین انتقادها و گلایه‌ها در این باره متوجه افرادی بود که غیرقانونی و غیرشفاف عمل کردند و رفتارشان رنگ منفعت طلبی شخصی داشت. ضمن آنکه به‌کار بردن عبارت «پاکسازی» آنگونه که در خبرگزاری تسنیم به‌عنوان تیتر انتخاب شده را نیز شایسته این همکاران محترم صنعت نفت نمی‌دانیم.

همانگونه که پیش از این مطرح شد منطق حکم می‌کند افرادی سکاندار مدیریت هر دستگاه دولتی و غیردولتی باشند که برنامه‌ها و سیاست‌های آن را باور داشته و خود را ملزم به اجرای آن بدانند. این موضوع البته با فعالیت منتقدان در سایر سطوح کارشناسی ارتباطی ندارد، چه آنکه هم اکنون هزاران نفر با سلایق و تفکرات متفاوت در سطوح مختلف صنعت نفت مشغول فعالیت هستند. مساله تصدی مناصب مدیریتی و راهبری بخشی از سازمان توسط افرادی است که اعتقادی به اصول کاری دولت ندارند. بنابراین برای یک مقام مسوول این یک ضرورت است که مدیران همراه او هماهنگی فکری و عملی با عقاید و مشی حاکم داشته باشند و در این راستا او می‌تواند از حق طبیعی خود برای همکاری با نفراتی که به خط فکری او نزدیکترند بهره جوید. این امر البته افزون بر این است که به اعتقاد بسیاری، اساسا هیچ مدیر صاحب صلاحیتی چنانچه برای خود و مشرب فکری و اعتقادی اش ارزش و اعتبار قائل باشد نباید «مدیریت» در سیستمی را بپذیرد که به اهداف آن اعتقاد ندارد. با این اوصاف این همه واکنش و حساسیت نسبت به طرح یک موضوع مستدل و منطقی از جانب وزیر محترم نفت مبنی بر اینکه افراد معتقد به برنامه‌های دولت باید در مناصب مدیریتی قرار گیرند کمی عجیب به نظر می‌آید و ممکن است این شبهه را دامن بزند که برای برخی‌ها تفکر و اعتقاد بهانه‌ای بیش نیست و برخورداری از مزایای مدیریتی در اولویت آنها قرار دارد.