گروه مسکن: عضو هیات‌مدیره کانون انبوه‌سازان ایران می‌گوید: واگذاری زمین‌های ۹۹ساله به تعاونی‌های مسکن برای تولید انبوه مسکن در شهرک‌های اطراف تهران، چاره‌ساز نیست زیرا هم‌ اکنون نبود امکانات زیربنایی، سرمایه‌گذاری در این مناطق را متوقف ساخته است. محمود اسکندرنیا، عضو هیات‌مدیره کانون انبوه‌سازان ایران، در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر با اشاره به ریسک سرمایه‌گذاری در حاشیه شهر تهران، گفت: نبود امکانات زیربنایی در شهرک‌های اطراف تهران به خصوص کمبود ناوگان حمل و نقل عمومی‌در این مناطق سرمایه‌گذاری را دچار ریسک‌پذیری کرده به طوری که در شرایط کنونی انبوه‌سازان از سرمایه‌گذاری‌های جدید به منظور ساخت‌وساز واحدهای مسکونی در این شهرک‌ها امتناع می‌کنند.

وی با اشاره به عدم تناسب محل زندگی و اشتغال ساکنین شهرک‌های اطراف تهران، اظهار داشت: واگذاری زمین‌های

۹۹ ساله به تعاونی‌های مسکن هرچند باعث حذف قیمت زمین می‌شود، اما به دلیل نقصان‌ها و کمبودها و نیز مسیر طولانی این مناطق به محل کار افراد ساکن در آن سبب شده تا سرمایه‌گذاری توسط انبوه‌‌سازان با رکود در بازار مواجه شود این در حالی است که سرمایه‌گذاری در مناطق حاشیه‌ای به دلایل مذکور برای انبوه‌سازان مقرون به صرفه نیست.

عضو هیات مدیره کانون انبوه سازان ایران، تعاونی‌های مسکن را در امر ساخت واحدهای مسکونی طی سال‌های گذشته ناموفق ارزیابی کرد و گفت: در حال حاضر با سیاست جدید دولت تعاونی‌های مسکن به سیستم بانکی جهت اخذ تسهیلات ارزانقیمت معرفی می‌شوند و با امکاناتی که از جانب دولت برای آنان تامین می‌شود به احداث واحدهای مسکونی اقدام می‌کنند که در هر صورت ساخت این واحدها توسط تعاونی‌ها باید با مجوز کمیته تشخیص صلاحیت انبوه‌سازان کشور صورت گیرد.

وی با تاکید بر این که تعاونی‌های مسکن باید دارای امتیاز انبوه‌سازی باشند، تصریح کرد: در شرایط کنونی بالا بودن هزینه ساخت واحدهای مسکونی سبب شده تا حتی اعطای تسهیلات ۵/۱۴میلیون تومانی دولت به این تعاونی‌ها نتواند گره‌گشای حل معضل مسکن و جوابگوی هزینه‌های این تشکل‌ها باشد. این درحالی است که معادل این میزان اعتبار باید از سوی تعاونی‌های مسکن تامین شود.

به گزارش دنیای اقتصاد، عضو هیات‌مدیره کانون انبوه‌سازان ایران در حالی از نبود امکانات زیربنایی در شهرهای اطراف تهران سخن می‌گوید که فقدان سیستم سریع حمل‌ونقل مسافر در شهرهای اطراف تهران یک معضل اساسی برای این شهرها به حساب می‌آید. حقیقتی که نمی‌توان آن را انکار کرد، تکمیل ظرفیت اسکان در شهر تهران است. پس متقاضیان جدید مسکن باید به شهرهای جدید و قدیمی اطراف تهران برای خرید و صاحبخانه شدن مراجعه کنند.

از سوی دیگر کسانی‌که از شهر تهران به طرف این شهرها می‌روند شغلشان در داخل شهر تهران است. پس لازم و ضروری است که امکانات حمل‌ونقل بین شهر تهران و شهرهای اطراف باید به‌گونه‌ای باشد که مهاجرت‌کنندگان از تهران دغدغه رفت و آمد نداشته باشند.

به نظر می‌رسد تامین بهینه امکانات حمل‌ونقل در این ارتباط آرزویی سخت دست یافتنی باشد.

زیرا در شرایطی که اهالی پایتخت در این روزها (که به دلیل تعطیلی مدارس و دانشگاه‌ها بسیاری از سفرهای درون شهری تعطیل است) مدت‌ها در صف‌های طویل اتوبوس و تاکسی انتظار حضور وسایل نقطه عمومی را می‌کشند، نمی‌توان انتظار داشت این وضعیت در شهرهای جدید اطراف تهران به‌زودی حل شود.

اما با توجه به برنامه‌ریزی‌هایی که دولت برای ساخت تعداد زیادی واحد مسکونی در شهرهای اطراف تهران در سال جاری دارد، بد نیست در کنار این قضیه موضوع حمل‌ونقل عمومی را نیز در شهرهای جدید مدنظر داشته باشد.