سامان اکبری _ چند سالی بود که بازار مسکن آرام گرفته بود، مردم بدون استرس به دنبال مسکن دلخواه خود و یا تلاش برای رسیدن به آن بودند، نمی‌گویم که قیمت خانه پایین بود ولی دارای ثبات نسبی بوده و در این میان مشاوران املاک یا دلالان که در آشفته بازار کنونی بیشترین سود را می‌برند و برخی دانه درشتان که پروژه‌هایی روی دستشان مانده بود و می‌خواستند به حداکثر قیمت بفروشند ناراضی بودند. تا اینکه دولت جدید آمد و شعارهایی مطرح کرد از قبیل خانه‌دار کردن محرومان خانه به دوش و سر و سامان دادن به بازار مسکن. اکنون می گویند؛ تبلیغات و دعوت از مردم برای ثبت‌نام وام‌های ۳میلیون تومانی ودیعه مسکن و ۱۰میلیون تومانی خرید خانه با هدف خانه‌دار کردن مردم بی‌پناه مسبب اصلی این آشفته بازار است. آقای وزیر خواسته یا ناخواسته مردم محروم را از دستیابی به مسکن دور کردند، ‌هر شخصی که الفبای اقتصاد را می‌داند متوجه می‌شود که تزریق وام یا نقدینگی به بازار مصرف بدون عرضه کافی آن کالا موجب تقاضای مازاد بر عرضه شده و نتیجه آن تورم کنونی بازار مسکن است. آیا در این کشور مشاور اقتصادی بی طرفی وجود ندارد که با آن مشورت شود. چرا کسی از وزیر مسکن نمی‌پرسد که با اقدامات شما (وام‌ها) چند درصد از افراد محروم خانه‌دار شده و چند درصد از دستیابی به آن محروم گشته‌اند؟ آیا نمایندگان محترم مجلس که به وزرای پیشنهادی دولت رای اعتماد می‌دهند نباید از عملکرد وزیر مسکن توضیح بخواهند. البته آقای وزیر به هدف خود که رونق دادن به بازار مسکن از طریق ایجاد شوک بود، رسیده بدون آنکه عرضه کافی صورت گیرد.چرا کسی نمی‌پرسد که آیا رونق دادن به یک صنعت و ایجاد اشتغال تنها افزایش قیمت و اعطای وام به مصرف‌کنندگان می‌باشد؟ مشکل دیگر این است که انبوه‌سازان مسکن به سود کم قانع نیستند اگر سال قبل از ساختمان‌های ساخته شده خود ۱۰۰درصد سود می‌بردند امروز با چند برابر هم قانع نمی‌شوند و هر روز قیمت ساختمان‌های خود را بالاتر اعلام می‌کنند.باید بیاییم (دولت) صنعت مسکن را رقابتی کنیم به گونه‌ای که از شرکت‌های خارجی دعوت کنیم که برخی از پروژه‌های مسکونی را اجرا کنند و محصول با کیفیت از آنها بخواهیم، البته نه به صورت محدود که الان انجام می‌شود. اکنون ساختمان‌های شهرک اکباتان که حدود چهل سال از ساخت آنها گذشته است، حداقل ۱۰۰ سال عمر مفید دارند، ولی ساختمان‌هایی که در سطح شهر و توسط افراد سودجو با کمترین کیفیت ساخته می‌شوند پس از ۱۵ تا ۲۰ سال کلنگی شده و دوباره می‌بایست از نو بنا شوند. آیا به صرف حمایت از انبوه‌سازان داخلی، جان و مال مردم برایمان اهمیتی ندارد و چند درصد از ساختمان‌های سطح شهر می‌توانند در برابر زلزله ۵/۶ ریشتر مقاومت کنند.بهتر است کارهایمان را با آزمون و خطا انجام ندهیم و از تجربیات کشورهای موفق در این زمینه استفاده کنیم.اینجانب یکی از میلیون‌ها افراد مستاجر می‌باشم و این متن درد دل همه افراد بی‌سرپناه می‌باشد. اگر حرفمان را نزنیم که عقده می‌شود و اگر کسی انتقاد نمی‌کند دلیل بر این نیست که نمی‌داند، ممکن است برخی، از این اظهارات ناراحت شوند. آیا ناراحتی ما مردم خانه به دوش اهمیتی ندارد؟ آیا در این میان هیچ کس مقصر نیست؟ آیا سکوت کردن و دم نزدن از گرانی مسکن مشکلات را حل می‌کند یا چیزی عوض می‌شود؟