عملکرد عالی ک منبع تجدیدناپذیر

مترجم: آرش جمشیدنژاد

منبع: dupress

برای یک شرکت ارتقای عملکرد مالی امری معمولی به حساب می‌آید: سودآوری بیشتر، رشد سریع‌تر و در نهایت، برای شرکت‌های دولتی ایجاد ارزش بیشتر برای سهامداران. این تلاش مملو از ریسک و فرصت‌هایی است که در ادامه به آنها می‌پردازیم.

زمانی که به نقطه اوج می‌رسید چه اتفاقی خواهد افتاد؟ زمانی که شما همواره در جهت بازدهی بیشتر دارایی‌ها (ROA) یا رشد دریافتی بیشتر تلاش می‌کنید، به این نتیجه می‌رسید که در نهایت چشم‌انداز دستیابی به رشد فزاینده کوچک‌تر و محدودتر خواهد شد و سرانجام، همواره همه چیز بر وفق مراد ما نخواهد بود. برای دستیابی به سطوح بالای عملکرد، باید به سوال‌هایی از قبیل اینکه «چگونه این وضعیت را نگه داریم» و «در صورت شکست چگونه باید دوباره به آن دست یافت» اهمیت فراوانی داد.

برای پاسخ به این سوال‌ها، ابتدا قابلیت دوام و استمرار عملکرد عالی را مورد بررسی قرار می‌دهیم، چراکه درک منطقی یک هدف از ارزش بسیاری بالایی برخوردار است. برخی افراد، نتایج ممتاز را همچون سرابی در جهانی می‌دانند که خصیصه اصلی آن فوق رقابتی بودن آن و افزایش نرخ شکست است. برخی دیگر این هدف را پوچ و توخالی می‌بینند، اما به دلایلی عکس موارد بالا: بسیاری از بازارهای امروزی دارای این ویژگی هستند که در آنها برندگان پویایی بازار را به دست می‌گیرند و قانون «برنده همواره برنده است» در آنها برقرار است. عملکرد ممتاز نه به صورت کامل شکننده و نه آن چنان قوی است، بلکه همچون زمینی مسطح و در دسترس اما لغزنده است.

در گام دوم، به بررسی این موضوع پرداخته‌ایم که کدام شرکت‌ها می‌توانند بار دیگر به سطوح عالی عملکرد دست یابند.‌ اگر به دست آوردن، از دست دادن و دوباره به دست آوردن عملکرد مالی ممتاز امری عادی باشد، آنگاه حفظ عملکرد سطح بالا برای دستیابی به نتایج بلندمدت امری لازم‌الاجرا است. از سوی دیگر، اعتقاد داریم که عملکرد عالی تنها یک بار اتفاق می‌افتد که مدت زمان حضور شما در اوج را استمرار می‌بخشد.

در گام سوم، دریافتیم که چگونه برخی از شرکت‌ها برای باقی ماندن در سطوح عالی احتمالات را برهم می‌زنند. چه درسی می‌توان از این شرکت‌ها و شرکت‌هایی که دارای عمر کوتاهی بودند، گرفت؟ خصوصا، رابطه بین سه معیار عملکرد یعنی سودآوری، رشد و ارزش بنگاه را برای تعیین اینکه حفظ یا بازگرفتن نتایج عالی وابسته به اهمیت دادن به عملکرد در کنار این معیارها یا وابسته به دستیابی عملکرد عالی برحسب چند معیار به صورت همزمان است را مورد بررسی قرار داده‌ایم. به این نتیجه رسیدیم که تمرکز بر سودآوری به جای رشد دریافتی یا خلق ارزش، مسیر مطمئن‌تری را به منظور دوام عملکرد عالی در برابر سایر معیارها ارائه می‌دهد.

به‌صورت خلاصه دریافتیم که:

• عملکرد عالی هدفی رویایی اما واقعی برای بسیاری از شرکت‌ها است. زمانی که به آن دست می‌یابیم، باید به صورت فعال آن را ادامه داد. شرکت‌هایی که تنها از کارنامه پیشین خود راضی هستند و به آن اکتفا می‌کنند، باید انتظار کاهش عملکرد خود را در یک بازه زمانی کوتاه داشته باشند.

• حفظ عملکرد عالی راحت‌تر از دستیابی دوباره به آن است، بنابراین زمانی که به نقطه اوج می‌رسید در جهت حفظ آن تلاش کنید.

• عملکرد عالی برحسب چند معیار نسبت به معیار سودآوری عالی دارای اهمیت بیشتری است.

خلاف جریان آب شنا نکنید

درک میزان منطقی بودن عملکرد عالی در مقایسه با هدف تعیین‌شده دارای ارزش فراوانی است. در نهایت، تنها ۱۰ درصد افراد می‌توانند در ۱۰ درصد برتر بر حسب هر معیار عملکرد باشند و تمامی افراد به موفقیت نخواهند رسید. چگونه شرکت‌ها بارها به عملکرد عالی می‌رسند و این امر چه چیزی درباره منطقی بودن معیار عالی بودن به ما می‌گوید؟

نمودار ۱ درصد تمام شرکت‌های دولتی ایالات متحده را که معیارهای این مقاله را کسب کرده‌اند در دوره ۱۹۷۰ تا ۲۰۱۳ نشان می‌دهد. توجه داشته باشید که عملکرد عالی به ندرت دیده می‌شود. فراوانی آماری از ۲۲ شرکت با رشد عالی در سال ۲۰۰۰ به ۳۹۴ شرکت بر حسب همین معیار در سال ۱۹۸۰ در حال تغییر است. به همین نسبت، خیلی کمتر از ۱۰ درصد شرکت‌های دولتی می‌توانند ادعای عالی بودن را در هر سالی و برحسب هر معیاری داشته باشند. می‌توان معیارها را نادیده گرفت و تنها تعداد آنها را مورد توجه قرار داد. با این حال نیز می‌توان مصائب به اندازه کافی خوب بودن را در یک دوره بلندمدت برای استحقاق واژه «عالی» درک کرد.

این فراوانی آماری - در بازه کمتر از یک درصد تا حداکثر ۸ درصد- به این معنی است که عملکرد عالی بسیار چالش‌برانگیز اما واقعی است. هنگام درک اینکه آیا و چگونه نتایج عالی را برحسب هریک از معیارها یا تمامی آنها به دست آوریم، ابتدا باید محرک‌های موجود را که در فراوانی آماری عملکرد تاثیرگذار هستند، شناسایی کنیم.

رهیافت ما برای شناسایی عملکرد عالی، سطوح کلان اقتصادی و روندهای سیاسی همچون رکود یا سفته بازی و بازار سلف را نیز در نظر می‌گیرد، بنابراین فراز و فرودهای شکل شماره ۱ کاملا معتبر نیست. در حقیقت، عاملی که منجر به رسیدن به عملکرد نسبتا عالی می‌شود در طول دوره‌های اقتصادی کم و زیاد می‌شود: به‌صورت ساده باقی ماندن در این فراز و فرودها به نوسانات سیستم پایه وابسته است. پیش از این درباره خطر وابستگی به عملکرد مطلق برای ارزیابی مقایسه‌ای و تعیین هدف سخن گفتیم اما این امر یک خصوصیت ذاتی (یا شاید یک خطا) در تخمین‌های عملکرد نسبی را مورد تاکید قرار می‌دهد.

از آنجا که تحقیق حاضر نشان می‌دهد که روند رشد دارای نوسانات بیشتری نسبت به سودآوری است، بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که رشدپایدار در حالت مطلق برخلاف نتایج به‌دست آمده از رشد عالی در بلند مدت است. از آنجا که در مجموع، افزایش نرخ رشد در طول دوره‌های خوب گرایش به بالا رفتن نسبت به سقوط نرخ رشد در طول دوره بد دارد، اگر در دوره‌های دشوار قادر به سرپا نگاه داشتن مجموعه باشید، در واقع شما نسبتا خوب عمل کرده‌اید. در حقیقت، ممکن است خود را در میان رتبه‌بندی عالی بیابید. در مقابل، در طول دوره‌های رونق که نیازمند عملکرد پایدار است، شرکت‌ها نیز نیازمند افزایش دستاورهای خود بیشتر یا ورای حالت معمول تنها برای باقی‌ماندن در موقعیت فعلی خود نسبت به سایر بنگاه‌ها هستند. این امر به توضیح چرایی مشاهده فراوانی آماری رشد عالی و افزایش ارزش بنگاه در دهه ۱۹۷۰ یعنی زمانی که رکود تورمی ریشه می‌گرفت و در اواخر دهه ۲۰۰۰ و قبل از رکود بزرگ کمک می‌کند.

نرخ سودآوری عالی، برخلاف نتایج این تحقیق برای رشد و ارزش، حاکی از پایداری قابل ملاحظه‌ای است که نشان‌دهنده آن است که ROA قوی و پایدار اغلب برای هدایت به سمت سودآوری عالی کافی است. هیچ راه ساده‌ای برای عملکرد عالی وجود ندارد، بلکه زمانی که به فرمول سودآوری سازگار و ثابت دست یافتید، تنها راه مطمئن‌تری را نسبت به رشد و خلق ارزش پیش‌روی شما قرار می‌دهد. برای دستیابی به نتایج عالی برحسب دو معیار دیگر، همراه شدن با سایر بازیگران این عرصه و عقب نیفتادن از آنها و همچنین ممانعت از سقوط عملکرد دارای اهمیت بسیاری است. بسیاری از شرکت‌ها زمانی که رونق تبدیل به رکود می‌شود، سقوط عملکرد را تجربه می‌کنند و ممانعت از این امر دارای اهمیت فراوانی است.

عالی شدن در برابر عالی ماندن

شرکت‌های عالی کارهای عالی نیز انجام داده‌اند و عملکرد مالی ممتاز و پایدار آنها را نمی‌توان بر حسب شانس تفسیر کرد. بر اساس این تحقیق، شرکت‌های عالی از راه دیگری برجستگی خود را نشان می‌دهند: در توانایی خود برای واکنش نشان دادن و غلبه کردن بر دوره‌های نوسانات سیستم. مهارت‌های مدیریتی که به یک شرکت برای دستیابی به عملکرد «فراتر از عالی» در طول زمان کمک می‌کند، می‌تواند به اجتناب از دام محیط‌های اقتصادی نامطمئن نیز کمک کند.

نرخ سقوط یا بازگشت نسبتا پایدار در طول زمان، منعکس‌کننده احساس تردید و ترس در جامعه است: ضربه خوردن محیط کسب و کار به دلیل تغییرات گسترده، نوآوری مختل‌کننده و شدت رقابت بی‌سابقه و بنابراین شرکت‌ها کمتر قادر به ایجاد مزیت‌های رقابتی پایدار هستند. همچنان، این امر استنتاج می‌شود که نرخ بازگشت سرمایه بین شرکت‌هایی که در سودآوری، رشد یا ارزش عالی هستند از سال ۱۹۸۰ تا کنون ثابت باقی مانده است. به عبارت دیگر، عملکرد عالی یک هدف منطقی بوده و هست.

عملکرد عالی:‌ مداوم نه ثابت

البته، هیچ‌چیز دارای ماندگاری دائمی نیست. زمانی که شرکت‌ها معیارهای عالی بودن را مشخص کردند، عملکرد عالی آنها می‌تواند تحمل گذشت زمان را نیز داشته باشد. بنابراین، به‌عنوان مثال، یک شرکت ممکن است نتایج مورد نیاز خود برای احراز صلاحیت «عالی بودن» را در طول ۱۱ سال یا بیشتر به دست آورد تا تنها در یک سال بر مشکلات به‌وجود آمده غلبه کند. در چنین مواردی، گفته می‌شود که این شرکت تنها برای یک سال عملکرد عالی داشته است.

شکل شماره ۲ توزیع ماندگاری دوره‌های عملکرد عالی را برحسب هر سه معیار نشان می‌دهد. براساس این شکل، زمانی که به سطح عالی رسیدیم، به سختی می‌توان عملکرد عالی را حفظ کرد. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که رشد دریافتی بسیار فانی و زودگذر است: عملکرد عالی نیازمند مسیری ۱۱ ساله است و پس از طی کردن یک دوره متوسط از عملکرد عالی، تنها سه سال در کارنامه آنها ثبت خواهد شد. بیش از سه‌چهارم شرکت‌ها در حفظ رشد عالی در یک دوره ۷ ساله شکست می‌خورند. عملکرد عالی نیازمند یک دوره ۱۵ ساله در صدک هشتاد و هشتم است و زمانی که به آن دسترسی یافتیم، متوسط دوره زمانی عملکرد عالی ۷ سال است. ۲۵ درصد شرکت‌های عالی بر حسب معیار ارزش بیش از ۱۲ سال دارای عملکرد عالی بوده‌اند. سودآوری که توسط ROA اندازه‌گیری می‌شود، به صورت مشابه بادوام است و نیازمند یک دوره ۱۱ ساله برای دسترسی به آن و یک دوره متوسط ۶ ساله برای تثبیت آن است.

پی‌نوشت:

۱- به نسبتی گویند که دارایی‌های شرکت باید قابلیت جایگزینی ارزش بازار شرکت را داشته باشد.

عملکرد عالی ک منبع تجدیدناپذیر