محیط زیست یا صنعت؛ کدام ارجح است؟
خبرنگار:
علی‌اشرف خلیلی
هفته گذشته گسترش آتش سوزی در سایت زباله عمارت آمل بر اثر انتشار گاز متان ناشی از زباله‌ها، به حدّی رسید که احتمال آسیب به جنگلها و دیگر مناطق؛ استاندار ، مدیرکل حوزه استاندار و مدیرکل محیط زیست استان مازندران را به این سایت کشاند.
از سوی دیگر؛ آسیب به بستر رودخانه و رهاسازی ضایعات معادن و صنایع در رودخانه تلار و آسیب به جنگلها و استطلخها ( آب بندانها و استخرهای کوهستانی) و احداث سدهای آبخیزداری با ارتفاع پست و غیر قابل لایروبی (بدون راه دسترسی به آورده های پشت این سدها) دلیل دیگری بود تا ماه گذشته وقوع سیلاب مهیب پای استاندار و هیات همراه را به شهرستان سوادکوه بگشاید.
با این وجود و نزدیکی ایام برداشت برنج؛ هنوز در بسیاری از مناطق بخاطر کمبود دستگاههای فنی مهندسی از قبیل لودر، بولدوزر، بیل مکانیکی و سوخت مورد نیاز این دستگاهها، راه دسترسی به این زمینهای کشاورزی بازگشایی نشده است و بسیاری از زمینهای آسیب دیده از سیل به حال خود رها شده اند.
با همه این اوصاف آسیب به جنگل، محیط زیست شهری و روستایی و حتی حیاط وحش؛ نتیجه مستقیم بی توجهی بخش صنعت و معدن به رعایت دستورالعمل‌های زیست محیطی است که پیش از صدور مجوز فعالیت از سوی نهادهای زیست محیطی به آن ملزم شده اند و صدور مجوز فعالیت از سوی این نهادها دلیل بی مسؤولیتی در قبال محیط زیست نیست.
لاجرم محیط زیست و صنعت هر دو لازمه زندگی جوامع بشری امروزی هستند و حضور یکی دلیل بر حذف یا آسیب به دیگری نیست.
لازم به یادآوری است که سال گذشته ریاست اداره جهاد کشاورزی سوادکوه در مصاحبه با نگارنده بر آمادگی ادارات متبوع جهت احداث استخرهای کشاورزی با دو سوم سهم دولت و یک سوم سهم آورده اهالی روستاها خبر داده بود.
در صورت اجرای این طرح به عنوان یک برنامه آبخیزداری در تمام روستاها؛ این عمل نه‌تنها می تواند آب مورد نیاز کشاورزی روستاییان مناطق روستاهای کوهستانی و پایین دست را فراهم آورد؛ بلکه با جمع آوری بارانهای رگباری از وقوع سیلاب و آسیب به زیرساختهای شهری و روستایی پیشگیری خواهد شد.
