بلیت‌ ۱۰۰هزار تومانی برای تئاتر

نمایش «عاشقانه‌های ناآرام» در شرایطی به میزبانی تالار وحدت به اجرا در‌می‌آید که عنوان گران‌ترین تئاتر کشور را به واسطه حضور بازیگران مطرح سینمای کشورمان از آن خود کرده است؛ اما آیا بلیت‌های گران‌قیمت این نمایش توجیه‌پذیر ‌و از منطق برخوردار است یا صرفا فرصتی برای کسب درآمد گروهی از بازیگران در دوران کم کاری‌شان بوده است؟! حضور بازیگران سینما روی صحنه تئاتر ـ به‌ویژه آن دسته که از تئاتر به سینما نرفته‌اند ـ همواره مناقشه‌برانگیز بوده و گروهی وسیع از اهالی تئاتر، مخالف واگذاری سالن‌های معدود تئاتر به چهره‌های سینمایی برای اجرای نمایش‌هایی هستند که عمدتا نه به واسطه تکنیک و محتوا، بلکه به واسطه شهرت بازیگرانش، فروش قابل توجهی دارند و البته در مقابل گروهی از بازیگران نیز با این رویه مشکلی ندارند.

نمایش «عاشقانه‌های ناآرام» در شرایطی به میزبانی تالار وحدت به اجرا در‌می‌آید که عنوان گران‌ترین تئاتر کشور را به واسطه حضور بازیگران مطرح سینمای کشورمان از آن خود کرده است؛ اما آیا بلیت‌های گران‌قیمت این نمایش توجیه‌پذیر ‌و از منطق برخوردار است یا صرفا فرصتی برای کسب درآمد گروهی از بازیگران در دوران کم کاری‌شان بوده است؟! حضور بازیگران سینما روی صحنه تئاتر ـ به‌ویژه آن دسته که از تئاتر به سینما نرفته‌اند ـ همواره مناقشه‌برانگیز بوده و گروهی وسیع از اهالی تئاتر، مخالف واگذاری سالن‌های معدود تئاتر به چهره‌های سینمایی برای اجرای نمایش‌هایی هستند که عمدتا نه به واسطه تکنیک و محتوا، بلکه به واسطه شهرت بازیگرانش، فروش قابل توجهی دارند و البته در مقابل گروهی از بازیگران نیز با این رویه مشکلی ندارند. به گزارش تابناک پیش از این، برخی کارگردان‌های تئاتر با این حربه، ابتکار عمل را در تبدیل نمایش‌هایشان به تئاترهای پرفروش سال به دست گرفته بودند و بسیاری از نمایش‌ها ـ به‌رغم ضعف در تکنیک ـ توانسته بودند مخاطب بیشتری نسبت به نمایش‌های کلاسیک و جدی با بازیگران و کارگردان‌های شاخص تئاتر کشورمان‌ جذب کنند و بر هیچ ناظری پوشیده نبود که علت این توفیق، شهرت بازیگران بود که باعث می‌شد، گروهی از مردم ـ که اساسا نسبتی با تئاتر ندارند‌ ـ به تماشای این نمایش‌ها بنشینند. یکی از این طیف نمایش‌ها که اکنون در تالار وحدت به اجرا در‌می‌آید، «نمایش عاشقانه‌های نا آرام» اولین تجربه مریم جلالیان در مقام کارگردانی است و از این حیث، امکان حضور در تالار وحدت ـ که سال‌ها محل نمایش تئاترهای پیشکسوت ایران بوده ـ تا حدودی تامل‌برانگیز بود؛ اما با نگاه‌ به لیست بازیگران، درک می‌کنیم که چرا مسوولان تالار وحدت عرصه را برای چنین نمایشی وسعت بخشیده‌‌اند. این نمایش که گروهی از بازیگران مطرح سینما و تئاتر را همچون محمدرضا فروتن، نیکی کریمی، فریبرز عرب‌نیا، پانته‌آ بهرام، سیامک صفری، مهرداد صدیقیان، علی سرابی و... با خودش همراه کرده، در واقع بازسازی سکانس‌های برترین فیلم‌های عاشقانه ایران و جهان است و از این حیث به واسطه جنس تئاتر و طیف جذاب بازیگران حاضر در آن ـ که البته طیف گرانی نیز محسوب می‌شود ـ توانسته میانه‌دار میدان شود. اما مساله تامل برانگیزتر از اختصاص تالار وحدت به یک نمایش تجاری، قیمت بالای بلیت این نمایش بود؛ به گونه‌ای که قیمت بلیت این نمایش بین ۴۰ تا ۱۰۰ هزار تومان در نظر گرفته شده و مشخصا ردیف‌های مناسب تالار وحدت ۱۰۰ هزار تومان قیمت‌گذاری شده و در عین حال در قبال چنین بلیت‌فروشی، سکوت ممتد مسوولان تالار وحدت مشهود است. این سکوت از آن جهت با اهمیت است که در زمان اجرای برخی نمایش‌‎های پیشین، نظیر یکی از نمایش‌های محمد رحمانیان، درباره قیمت بالای بلیت به عوامل این تئاتر هشدار داده شد، ولی ظاهرا درباره «عاشقانه‌های ناآرام»، قبل از رفتن نمایش ‌روی صحنه درباره قیمت بلیت توافق شده و اساسا صد‌هزار تومان هم قیمت چندان بالایی برای عموم مردم نیست! در این میان، چند رویکرد در پیش گرفته شده و برخی تئاتری‌ها در محافل مختلف از عدم لزوم تماشای چنین تئاترهایی سخن به میان می‌آورند و گروهی دیگر نیز دیدن هر تئاتری ولو به قیمت زخمی شدن روح از کیفیت تئاتر را یک ضرورت برای توسعه تئاتر در کشور تعبیر می‌کنند؛ اما در مجموع به نظر می‌رسد، رویکرد عدم تماشای این نمایش توسط تماشاگران حرفه‌ای تئاتر جدی‌تر گرفته شده و مخاطبان «عاشقانه‌های ناآرام»، هواداران بازیگران هستند. با این حال، آنچه از همه این مسائل پراهمیت‌تر است، تاثیر چنین نمایش‌هایی برای تئاتر ایران است. حقیقت آن است که گروهی از مردم که اهل تئاتر نیستند، نخستین تجربه‌شان در تئاتر را با چنین نمایش‌هایی ثبت می‌کنند و متاسفانه به تماشای اثری می‌نشینند که آخرین تجربه‌شان نیز خواهد بود و برای همیشه از این هنر دلزده می‌شوند؛ موضوعی که ای کاش بیشتر مورد توجه قرار گیرد و صحنه تئاتر برای گروهی از سینماگران تنها به عنوان فرصتی برای کسب درآمد مقطعی در دوران کم کاری در عرصه سینما، مورد توجه قرار نگیرد.