جایزه «گلشیری» تعطیل شد

گروه فرهنگ و هنر - جایزه‌های ادبی در دولت محمود احمدی‌نژاد روزگار سختی را پشت سر گذاشتند. در سال‌هایی نه‌چندان دور تعدد جایزه‌های ادبی در ایران و اعتباری که برای ادبیات ایران به ارمغان می‌آوردند فضای فعالیت‌های فرهنگی را طراوت می‌بخشید. با روی کار آمدن دولت‌های نهم و دهم مدیران فرهنگی وزارت ارشاد در برابر جایزه‌های ادبی موضع منفی گرفتند و فضای فعالیت آنها را تنگ کردند. محسن پرویز، معاون فرهنگی سابق وزارت ارشاد بارها بانیان جوایز خصوصی و حامیان مالی آنها را زیر سوال برد و کار به جایی رسید که حتی برای برگزاری مراسمی ساده در قلب پایتخت، یک سالن کوچک هم پیدا نمی‌شد.این انتقادها در شرایطی مطرح می‌شد که جایزه‌ها منابع مالی قابل توجهی نداشتند و ناشران یا موسسه‌های فرهنگی مبلغ جوایز را که معمولا از یک سکه بهار آزادی هم بیشتر نبود، تامین می‌کردند. با تنگ شدن فضا برای کار، بسیاری از جایزه‌ها به خاموشی رفتند و ترجیح دادند برگزار نشوند. آنها هم که برگزار شدند به‌دلیل محدودیت‌ها عملا نتوانستند رسالت حرفه‌ای خود را انجام بدهند. در سال‌های گذشته جایزه گلشیری یکی از مهم‌ترین جایزه‌هایی بود که بارها تا مرز تعطیلی پیش رفت؛ اما دوباره کارش را ادامه داد. بنیاد هوشنگ گلشیری نویسنده صاحب‌نام معاصر در سال ۱۳۷۹ به همت فرزانه طاهری، همسر نویسنده شکل گرفت و توانست چهره‌های جوان و با استعدادی را به جامعه ادبی ایران معرفی کند. این جایزه که در شرایط نامطلوبی روزگار می‌گذراند سرانجام به این نتیجه رسید که فعالیت‌هایش را متوقف کند. در همین رابطه این بنیاد روز گذشته اطلاعیه‌ای را منتشر کرد. در متن این اطلاعیه آمده است: «دوستان و دوستداران جایزه هوشنگ گلشیری بیش از چهارده سال از گام اول برای تاسیس و برگزاری جایزه هوشنگ گلشیری می‌گذرد؛ یعنی از آن هفتمین روز پس از رفتنش که بر سر مزارش عهد کردیم، جایزه‌ای به نامش پایه‌گذاری و به این ترتیب به یکی از آخرین خواسته‌های عمر پرثمر و سرشار از خلق و تلاش و تکاپویش برای اعتلای ادبیات داستانی ایران عمل کنیم و توانستیم سیزده دوره جایزه را به سرانجام برسانیم، آزمایش و خطاها و تغییر روش‌هایمان برای غلبه بر مشکلات را همواره با همگان در میان گذاشتیم، چون هدف‌مان جز این نبود که جایزه‌ای باشد سالم و شفاف و چنین نیز بماند و سهمی در شکوفاتر شدن حیات ادبیات داستانی کشورمان برعهده بگیرد. امروز اما به این نتیجه رسیده‌ایم که بهتر است در وضع کنونی آن نیرو و منابع اندکی را که برای بنیاد گلشیری باقی مانده وقف بخشی دیگر از هدف‌های مندرج در اساسنامه بنیاد کنیم که به‌دلیل مشغله نفس‌گیر جایزه تا حدی مغفول مانده است. اینک اما بر آن شده‌ایم تا تلاش‌هایمان را معطوف به غنی‌تر کردن وب‌سایت بنیاد کنیم تا منابع مربوط به هوشنگ گلشیری را هرچه کامل‌تر در اختیار علاقه‌مندان این نسل و نسل‌های آینده قرار بدهیم. از دسترس‌پذیرکردن نوشته‌ها و مصاحبه‌ها و مقالاتی که در جهان مجازی در دسترس نیستند گرفته تا جمع آوردن و عرضه تصاویر و فیلم‌ها و صدای او و نیز آنچه در نقد و بررسی آثارش نوشته‌اند و خواندنش را مفید می‌دانیم. قصد داریم آرشیو مربوط به گلشیری را کامل کنیم و در این راه به یاری همه آنها که یادگاری از گلشیری در اختیار دارند نیاز خواهیم داشت. پس این سیزده دوره جایزه را که به همت و تلاش یاوران بنیاد و جایزه، دوستداران ادبیات و به‌ویژه داستان‌نویسی معاصر ایران برگزار شد؛ چون خاطره‌ای در مجموع بسیار خوش در ذهن‌مان نگاه خواهیم داشت و به امید روزی خواهیم ماند که بتوانیم با جذب منابع و نیروی انسانی لازم به تمام هدف‌هایی که خوش‌بینانه در اساسنامه بنیاد پیش‌بینی کرده بودیم جامه عمل بپوشانیم.»