تازه‌ترین گفت‌وگوی سوپراستار دهه ۶۰؛جمشید هاشم‌پور:
مگر سینمایی هم مانده که من پرکار باشم؟!
جمشید هاشم‌پور بازیگری که در دهه شصت و تا حدودی هم هفتاد با ایفای نقش‌های ابرقهرمانانه در فیلم‌های اکشن مخاطبان بسیاری را به ویژه در شهرستان‌ها به سینما‌ها می‌کشاند، مدتی است کم کار شده و اغلب نقش‌های کوتاه آثاری را بازی می‌کند که در اکران هم چندان توجهی به آنها نمی‌شود. آخرین بازی هاشم‌پور را در درام جنگی «گلوگاه شیطان» در نقش یک شکارچی کوسه دیدیم.
خبرنگار شبکه ایران چندی قبل هاشم‌پور را که در حال قدم زدن در خیابان شریعتی بود به طور اتفاقی دیده بود و او را به حرف گرفت: اولین پرسشی هم که از او داشتم دلایل کم کاری‌اش در سینما بود. جالب اینجا است که محل دیدار من و هاشم‌پور درست روبه‌روی سینما صحرا بود که فیلم «خوابم می‌آد» را اکران می‌کرد و همین که من گفتم چرا در سینما کم کار شده‌اید، هاشم‌پور به سردر سینما صحرا اشاره کرد و گفت: «مگر سینمایی هم برای ما مانده که من پرکار شوم. سینمای ما در بهترین حالت فیلمی است مثل «خوابم می‌آد» و در چنین اوضاعی معلوم است که جایی برای من و امثال من نیست.»
هاشم‌پور که به لحاظ فیزیکی همچنان سرحال نشان می‌داد، ادامه داد: «مگر دیگر کسی مثل ملاقلی‌پور هم هست که
«قارچ سمی» بسازد یا حداقل «میم مثل مادر» که من هم در آن ایفای نقش کنم؟! حداقل اثری مثل «استشهادی برای خدا» هم ساخته نمی‌شود که مرا ترغیب به ایفای نقش کند.»
از جمشید هاشم‌پور درباره دلایل دوری‌اش از فضای رسانه هم پرسیدم و او پاسخ داد: «سینمایی وجود ندارد که این همه رسانه برای آن منتشر شود. نمی‌دانم با این اوضاع کیفی،
رسانه‌های مختلف چیزی هم برای عرضه به مخاطبان دارند؟!»
هاشم‌پور افزود: «روی جلد تمامی نشریات پر شده از تصاویر گلزار و بازیگرانی که فقط چهره دارند. دیگر جایی برای بازیگران واقعی نیست.»
پایان درد دل‌های هاشم‌پور این بود: «کسی حال ما را نمی‌پرسد و ما هم ترجیح می‌دهیم حال کسی را نپرسیم و زندگی بی‌حاشیه خود را ادامه دهیم.»
ارسال نظر