آرزویمان بود باران بیاید

فرهنگ وهنر- سه سال از درگذشت نیکول فریدنی عکاس بزرگ ایران می‌گذرد؛ اما هنوز جای خالی‌اش و خاطره به یادماندنی عکس‌هایش احساس می‌شود. سیمون آیوازیان معتقد است خیلی از عکاسان دوست داشتند جاپای نیکول فریدنی بگذارند؛ اما نتواستند؛ چون وی مسائل فنی دوربین را خیلی خوب می‌شناخت. این عکاس و نقاش در نشست بررسی عکس‌های نیکول فریدنی گفت: هنرمندان به‌خصوص در عکاسی برای اینکه راهشان را پیدا کنند، معمولا در هر زمینه هنری فعالیت می‌کنند تا بدانند کدامیک از رشته‌ها مناسب حالشان است.وی ادامه داد: سابقه آشنایی من با نیکول به سال ۱۳۴۵ برمی‌گردد. او تا پیش از آن در شرکت نفت کار می‌کرد و از سایت‌های صنعتی آنها عکاسی می‌کرد اما زمانی من با او آشنا شدم که روی مقوله معماری سنتی کار می‌کردم. من ۲۴ سال در این زمینه کار کردم و نیکول بعد از شنیدن موضوع عکس‌هایم علاقه‌مند به همکاری شد.آیوازیان با بیان اینکه برای گرفتن عکس‌های معماری سفرهای زیادی با عکاسانی مانند فریدنی، بهمن جلالی و نصرالله کسرائیان انجام داده است، افزود: اگر بخواهم یکی از خصلت‌های نیکول را بیان کنم باید بگویم ضمن خوش سفر بودن و انصاف ، بسیار تیزهوش و با حافظه بود؛ به این معنا که فلات ایران را به خوبی می‌شناخت. وی درباره آرزوی مشترک خود و فریدنی توضیح داد: آرزوهایمان این بود که یک روز باران بیاید و فردا تکه ابرهای بزرگ به آسمان بیایند تا بتوانیم یک عکس سیاه و سفید خوب بگیریم.