بالاخره یک فیلم درست دیدیم در این سرمای استخوان سوز!

علیرضا مجمع

واقعا یک سوال جدی برایم هنوز باقی است. اینکه چه اصراری است با توجه به کیفیت پایین فیلم‌های بخش مسابقه ۳۲ فیلم در این بخش به نمایش دربیاید؟! نه، واقعا چه اصراری است؟ اگر جواب این سوال را در روزهای بعد از دبیر جشنواره گرفتم حتما در همین جا می‌نویسم. ۱

به قول یکی از دوستان حسین فرح‌بخش که امسال اولین فیلمش، زندگی خصوصی را بعد از سال‌ها تهیه‌کنندگی کارگردانی کرده است، استعداد بالقوه‌ای دارد برای اینکه ده نمکی ثانی شود. مسعود ده‌نمکی در سال‌هایی که دو اخراجی‌های اولش در جشنواره حضور داشت- اخراجی‌های سه پارسال در جشنوراه نمایش داده نشد، به دلایلی!- سالن رسانه‌ها را پر می‌کرد از میهمانانی که به دیدن فیلمش دعوت کرده بود. شبی که فیلم فرح بخش هم نمایش داشت همین حکایت صدق می‌کرد. این حجم زیاد میهمانان فرح بخش به حدی بود که بعضی از دوستان که با ماشین شخصی به برج میلاد آمده بودند مجبور شدند در فاصله ۲۰۰،۳۰۰ متری بیرون محوطه پارکینگ برج میلاد جایی برای پارک ماشینشان پیدا کنند. از فیلمش هم بهتر است حرفی نزنم که بد فرم چهره قشر روزنامه نگار اصلاح‌طلب را به باد فحاشی گرفته بود. البته روزنامه نگار جناب فرح بخش در ابتدای انقلاب به پیشانی دختران به قول خودش بدحجاب پونز فرو می‌کرد و پلاکارد سینماهای آن زمان را پایین می‌کشید.خودتان بخوانید تا آخر ماجرا را.

۲

ترانه علیدوستی هم در این جشنواره سهم دارد و در فیلم مانی حقیقی حضور دارد. پذیرایی ساده نام فیلم است و ترانه علیدوستی هم کار خودش را کرده است.نه به خوبی من ترانه پانزده سال دارم و چهارشنبه سوری.چون این فیلم به خوبی آن فیلم‌ها نیست، پس بازی ترانه هم بالاتر از فیلم‌های دیگرش قرار نمی‌گیرد.

۳

بالاخره در جایی از این جشنواره - تا کنون- بی‌خاصیت و شلخته، فیلمی پیدا شد که بشود رویش حساب کرد: بوسیدن روی ماه ساخته همایون اسعدیان. البته به اندازه فیلم قبلی‌اش، طلا و مس خوب نبود؛ اما به همان اندازه شریف بود. ملودرام اجتماعی بوسیدن روی ماه قصه دو مادر شهید است که بعد از ۲۰ سال جسد فرزند یکی از آنها پیدا می‌شود. همین ایده تک خطی برای اسعدیان کافی است تا یک فیلم شرافتمند و نجیب را تصویر کند. اسعدیان با قاب‌های درست و اندازه و بی شعار سعی می‌کند روایت خودش را داشته باشد و تا انتها همین مسیر را درست پیش برود. بازی‌های خوب مجموعه بازیگران به‌خصوص نقش اول زن و نقش مکمل زن، همچنین بازیگر نوجوانی که نقش نوه پیرزن را بازی می‌کند در این کار بسیار به قوت کار افزوده است. نکته‌ای که باقی می‌ماند این است که فیلم درست در لحظه‌های احساسی فیلم که مقدارشان کم هم نیست، نمی‌تواند تماشاگر را به اوج لذت دراماتیک برساند. این عمده ترین ایراد فیلم است.