علیرضا مجمع

پریشب جشن حافظ دوازدهمین دوره خود را پشت سر گذاشت، با هر مصیبتی که بود. این کلمه مصیبت را فکر نکنید از سر تعارف است. آنها که در جمع بیش از دو هزار نفره مرکز همایش‌های برج میلاد بودند به چشم دیدند که چه اتفاقاتی در آنجا افتاد. دیدند که برنامه با بیش از یک ساعت تاخیر شروع شد. دیدند که بارها فیلم‌هایی که آماده شده بود به دلایلی که مجری برنامه (علی معلم) نخواست شفاف بگوید، پخش نشد. واقعا معلوم نیست معنای این جوسازی‌ها در این زمانه ای که نیاز ما اتفاقا به با هم بودن بیشتر است تا انشقاق، چیست؟ اما حق داریم این سوال را بکنیم که چرابه عوض اینکه از سر راه این جشن - که با هر مصیبتی هست دارد هر سال برگزار می‌شود- سنگ‌ها را بردارید، بیشتر سنگ می‌اندازید؟ ببینید می‌توان کورسوی امیدی که این بخش خصوصی در قالب جشنی که به نام نامی حضرت حافظ برگزار می‌شود راخاموش کرد؟ پس کجاست معرفت قدردانی از بخش خصوصی‌ای که بار تمام مشکلات را بر دوش می‌کشد تا فرهنگ این دیار زنده بماند و استوار. کاش ذره‌ای دلسوزی برای فرزندان این سرزمین وجود داشت. از خود خواجه شاهد مثال می‌آورم که: معرفت نیست درین قوم خدایا سببی/تا برم گوهر خود را به خریدار دگر.