از نیم قرن فعالیت هنری ارسلان کامکار تقدیر شد
برای آقای بربط‌‌نواز
مراسم بزرگداشت ارسلان کامکار، درست یک هفته پس از تولد ۶۳سالگی‌اش برگزار شد. او هم مثل خواهر و برادرهایش الفبای موسیقی را نزد پدرش در سنندج یاد گرفت و در دوران کودکی و نوجوانی در گروه‌های مختلف موسیقی نوازندگی کرد. در نوجوانی همراه با خانواده به تهران آمد تا علاقه و میراث خانوادگی‌اش را دنبال کند. او هم‌اکنون مدرک درجه‌یک هنری دارد و شاگردان بسیاری از جمله مریم ابراهیم‌پور، سینا جهان‌بین و ... را تربیت کرده است. ارسلان آثار پرشمار کردی و فارسی منتشر کرده که از آن جمله می‌توان به موسیقی متن فیلم «مادر» ساخته علی حاتمی و موسیقی متن فیلم «آوازهای سرزمین مادری‌ام» به کارگردانی بهمن قبادی و ... اشاره کرد.
خودش گفته: «پنجاه سال پیش زمانی که همه ما کوچک بودیم در ابتدا پدرم با برادران و خواهران بزرگ‌ترم هوشنگ، بیژن، پشنگ و قشنگ این گروه را تشکیل دادند و در سنندج و کردستان و رامسر کنسرت‌هایی را برگزار کردند. پدرم ارتشی بود و در گروه ارتش ترومپت می‌زد. بعدها وقتی وارد ارکستر ارتش شد به ساز ویولن علاقه‌مند شد. خودش تعریف می‌کرد که در ارتش می‌نواخت. او یواشکی نگاه می‌کرد و به مرور زمان ساز ویولن را بدون استاد و از روی نوارهای استاد ابوالحسن‌خان صبا آموخت. هسته اولیه گروه کامکارها به این صورت شکل گرفت. البته گروه کامکارها از ابتدا به شکل امروزی یعنی به صورت خانوادگی نبود، بلکه بزرگ‌تر بود و ارکستر فرهنگ و هنر بود. ما هم بودیم ولی موزیسین‌های دیگر هم بودند. به عنوان مثال سعید فرج‌پوری، عندلیبی‌ها و... در این ارکستر حضور داشتند. گروه کامکارها از ۲۷ سال پیش به صورت کنونی درآمده است.»
به افتخار ارسلان
هوشنگ کامکار، آهنگساز و سرپرست گروه موسیقی «کامکارها» و برادر بزرگ خانواده، در مراسم گرامیداشت ارسلان گفت: شرایط موسیقی امروز گریه‌آور است کما اینکه می‌خواستم مجلس عزای عمومی برای موسیقی ایران بگیرم. اما به هر حال در این شرایط قدردانی از هنرمندان زنده ارزنده است. من نباید درباره ارسلان حرف بزنم؛ او هنرمندی است که یک عیب خوب دارد، اینکه خود‌بزرگ‌بین نیست.
ارسلان با رهبران خوبی در ارکستر سمفونیک کار کرده و در گروه «کامکارها» نقش مهمی داشته است. سال‌های بسیاری است که ارسلان تدریس می‌کند، شاگردان بسیاری در نوازندگی ویولن دارد و به من در اجرای کارهایم کمک کرده است. بیژن بیژنی، خواننده پیشکسوت موسیقی ایرانی، هم در این برنامه گفت: یکی از خجستگی‌های موسیقایی‌ام آشنایی با خانواده کامکارها ست که سال ۱۳۶۷ با عنوان «افسانه سرزمین پدری‌ام» رخ داد و ارسلان کامکار آهنگسازی این آلبوم را بر عهده داشت. آلبوم «گل به دامن» را نیز با تنظیم ارسلان کامکار در کارنامه‌ام دارم که مورد توجه علاقه‌مندان موسیقی قرار گرفت. آغاز باشکوهی برای من بود، «شوریده دل» را زمزمه می‌کردم و روز ضبط بی‌تابانه برای اجرای این قطعه به استودیو رفتم. امیدوارم فرصت جدیدی دست دهد تا فعالیت جدیدی داشته باشیم و از خانواده کامکار تشکر می‌کنم. احمد محمدی سهروردی، مدرس دانشگاه و مولف، هم در این مراسم توضیح داد: عرفا معتقدند موسیقی آواز کائنات است.
خانواده کامکار یک خانواده نیست، یک کشور است. موسیقی به جامعه نشاط می‌دهد و قدرت ساماندهی دارد و هر ملتی که نشاط و امید داشته باشد پایدار می‌ماند. علی جعفری پویان نیز اظهار کرد: امروز تجلیلی انجام نمی‌شود، بلکه یک خسته نباشید هنری به بهانه زادروز ارسلان کامکار است. همه به توانایی‌های این هنرمند آگاه هستیم. آهنگسازی وی با موسیقی فیلم «مادر» آغاز شد و سینما قدر ارسلان کامکار را ندانست. سه سولوی درجه‌یک در سینمای ایران زد که شامل موسیقی «قارچ سمی»، «میم مثل مادر» و «کیف انگلیسی» می‌شد.
ارسلان کامکار هم در این مراسم ضمن قدردانی از دست‌اندرکاران برگزاری این مراسم و همسرش، تصریح کرد: خیلی چیزها را می‌خواستم بگویم اما اعتراض اثری ندارد. ۳۵ سال است برای ارکستر سمفونیک تلاش می‌کنیم که به آن توجه شود و نسل جدید حمایت شود اما دیدیم فایده ندارد. آنچنان که باید برای هنرمندان ارزش قائل نمی‌شوند.
او با اشاره به تولید اپرای رابعه به عنوان تازه‌ترین اثر موسیقایی خود ادامه داد: دوستان با دستمزد اندک کنارم ایستادند، با هزینه شخصی این اثر را ساختم و این همه زحمت کشیدم. تصور می‌کردم این اپرا اجازه اجرا پیدا می‌کند. از من خواستند شخصیت زن را مرد بخواند و با توجه به اینکه اهل اجرای خارج نیستم، آرزوی اجرای این اپرا با من مانده است. در ادامه برنامه، تندیس یادبود کانون زمستان به ارسلان کامکار اهدا شد و در بخش بعدی هم ارسلان کامکار شمع تولد ۶۳سالگی خود را خاموش کرد.
