امپرسیونیستی که امپرسیونیست نبود
او نقاشی کردن در کارگاه را به نقاشی کردن در فضای باز ترجیح می‌داد و از به‌کارگیری ضربات خودانگیخته و فوری اجتناب می‌کرد. همچنین علاقه‌ای به ثبت لحظات زودگذر از سوژه‌هایش نداشت و بر نمادگرایی و محتوا بیش از سبک تمرکز داشت. سزان در نتیجه این رویکرد هنری، زیبایی‌شناسی منحصربه‌فردی را ایجاد کرد که از زیبایی‌شناسی معاصرانش متمایز بود. او در نخستین سال‌های فعالیت هنری از کاردک نقاشی برای خلق تابلوهایی با بافت سنگین استفاده می‌کرد. با‌این‌حال، سزان پس از کار در کنار امپرسیونیست‌ها، تصمیم گرفت روش‌های جدید استفاده از رنگ را امتحان کند.
سزان همچون سایر هنرمندان امپرسیونیست از روش ضربات قلم‌موی شکسته استفاده کرد. او قلم‌موهای سریع و طرح‌واره‌ای را که مشخصه امپرسیونیست‌هاست کنار گذاشت و «ضربه‌های سازنده» را به کار می‌گرفت تا فرم‌های هندسی ایجاد کنند.
او در این نقاشی‌ها با چشم‌انداز و نما بازی و سطح را مسطح می‌کرد تا همزمان یک ترکیب‌بندی یکسان را از چندین زاویه نشان دهد. سزان به جای کل صحنه بیشتر بر تک‌تک اجزای نقاشی تاکید داشت و در نهایت به ترکیب‌بندی‌های چشم‌نواز دست پیدا کرد.
