تلاش صنفی برای آزادی

در پی این ماجرا، با نظر و حمایت هیات‌مدیره خانه تئاتر، به عنوان یک مسوولیت اجتماعی و صنفی تصمیم گرفتیم کارگروهی را با نام کارگروه پیگیری و حمایت قانونی، حقوقی و قضایی برای پیگیری و حل مشکلات بازداشت‌شده‌ها تشکیل بدهیم که ضمن ارتباط با خانواده‌های این افراد در جریان مسائل و مشکلات قرار گرفته و حتی‌المقدور بتوانیم کاری برایشان انجام دهیم. این نویسنده و کارگردان گفت: در وهله اول یکی از مهم‌ترین مسائل ما صحت‌سنجی و راستی‌آزمایی اطلاعاتی بود که به ما منتقل و ارائه می‌شد، چون گاه از روی نگرانی و دلسوزی برای وضعیت دوستان و همکاران اطلاعاتی نادرست به ما داده می‌شد که ممکن بود سوء‌تفاهم‌هایی ایجاد کند.

به همین دلیل، به عنوان یک ضرورت ناچار بودیم و جزو اولویت‌های ما بود که حتما با خانواده‌ها صحبت کنیم تا اگر خودشان صلاح می‌دانند، با آنان همراه شویم و به افراد بازداشت‌شده کمک کنیم. بنابراین کارگروه از یک سو مدام با خانواده‌ها در تماس بود و از سوی دیگر سعی می‌کردیم با همراهی دوستان حقوق‌دان و وکیلی که با حس وظیفه و مسوولیت اجتماعی و بدون چشمداشت در کنارمان بودند، هم از طریق وکلا روال قانونی را به خانواده‌ها توضیح بدهیم و هم از طریق گفت‌وگو و ملاقات حضوری پیگیر پرونده بچه‌ها بشویم.

او همچنین گفت: تلاش‌ها در مجموع نتیجه‌بخش بود و از فهرستی که داشتیم، تعداد زیادی آزاد شدند. ابتدا در خانه تئاتر یک فهرست از هنرمندان بازداشت‌شده در سراسر کشور داشتیم که با لیست اسامی خانه‌های سینما و موسیقی تجمیع شد. طی بیش از سه ماه گذشته، این لیست بارها تغییر پیدا کرد، کسانی آزاد شدند و البته افراد جدیدی نیز بازداشت شدند. او با ارائه توضیحی درباره روند پیگیری پرونده هنرمندان بازداشتی اضافه کرد: شرط پیگیری این بود که در وهله اول به انحای مختلف به ما اطلاع داده شود، و دیگر اینکه بتوانیم یکی از اعضای خانواده را پیدا کنیم و با موافقت او پیگیر باشیم. چون ورود به این حوزه نیازمند رضایت خانواده‌ها بود.

حتی مواردی داشته‌ایم که خانواده تمایل به پیگیری ما نداشتند. دادویی یکی از مشکلات پیگیری این پرونده‌ها را تنوع اتهام‌ها و نهادهای احضار و بازداشت‌کننده عنوان کرد و افزود: یکی از مواردی که برای کمیته پیگیری خانه تئاتر و نیز کارگروه مشترک هر سه خانه مطرح بود، این بود که اولویت و دلیل وجودی کارگروه، حل مساله بازداشت همکاران و هنرمندان است، نه رسانه‌ای کردن ماجرا یا نمایشی کردن آن.