برای الهه، برای کارگرها، برای همه
امروز سالمرگ اکبر محسنی است
اکبر محسنی در سال ۱۲۹۱ در تهران به دنیا آمد. او پس از ۸۴ سال زندگی سرانجام در روز ششم مرداد ماه سال ۱۳۷۴ جهان ما را ترک کرد، اما چند اثر معروف و محبوب او باقی ماند و بارها و بارها بازخوانی شد. او هنر آموخته شعبه موزیک نظام و بهره برده از درس‌های علینقی وزیری محسوب می‌شد و سال‌ها زیر نظر روح‌الله خالقی به تدریس در انجمن موسیقی ملی و نوازندگی در ارکسترهای آن پرداخته بود. او در عین حال از اولین نوازندگان عود در موسیقی ایران محسوب می‌شود و نواختن این ساز کهن ایرانی را طی اقامت در عراق، از استادان برجسته عرب فراگرفته بود. خودش دراین‌باره می‌گوید: «پس از بازگشت از عراق به ایران، آنچه را که از ساز عود یادگرفته بودم، در رادیو عنوان کردم، شورای موسیقی تشکیل شد و من در حضور دکتر برکشلی، مشیر همایون شهردار و چند نفر از استادان موسیقی، عود نواختم. مشیر همایون دستی روی عود زد و از من پرسید: «این پوست دارد؟»، گفتم: «نه! تخته‌است»، گفت: «بسیار صدای عالی دارد. این ساز را باید احیا کرد و در ارکستر جای داد.»
استاد اسدالله ملک نوازنده ویولون نیز درباره او گفته است: « استاد اکبر محسنی هفت شهر عشق را عطاروار گشت و رمز و رموز عاشقی را با سیم‌های عود بر ملا کرد. حلاوت موسیقی را به جان‌های محرمی چشاند که اهلیت داشتند و حرمت نگه می‌داشتند و قدر می‌دانستند…»
درباره الهه ناز
اکبر محسنی در سال ۱۳۳۳ خورشیدی و پس از ساخت این آهنگ، سفارش شعر آن را به کریم فکور داد. چراکه تنها دختر او، به نام الهه در همان سال به دنیا آمد و وی قصد داشت ترانه‌ای که در آن بر کلمه «الهه» تاکید شده باشد را به دخترش تقدیم کند.
غلامحسین بنان، خواننده معروف و محبوب ایرانی در سال ۱۳۵۴ در گفت‌وگویی درباره ترانه الهه ناز گفته است: «۱۷ یا ۱۸ سال قبل بود که آقای محسنی به من پیشنهاد خواندن ترانه الهه ناز را داد! اکبر محسنی خیلی با من رفیق است و همیشه با هم در ارکستر همکار بودیم. آن روز به من گفتند آقای بنان من این آهنگ را به یکی دو تا خانم داده‌ام و آنها خوانده‌اند اما کار لانسه نشده و پولی هم از آن در نیامده است، این را خواهش می‌کنم تو بخوان! من هم خواندم و به‌خاطرش پولی هم گرفتیم.»
پریدخت بنان، همسر استاد بنان نیز درباره این ترانه گفته است: « بنان الهه ناز را برای کارگرها خواند و خیلی عجیب است که از استادان دانشگاه و مردم کوچه و بازار همه عاشق آن شدند. خودش هم همیشه از این موضوع تعجب می‌کرد.» علت این امر آن بود که ملودی و شعر الهه ناز متفاوت از فضای آن روزهای موسیقی ایرانی و به نوعی موسیقی پاپ به حساب می‌آمد و انتقاد برانگیز بود. باری این گونه بود که آهنگساز کار را آماده کرد، ترانه نویس، ترانه آن را برای دخترش الهه نوشت و بنان برای کارگران خواند و الهه ناز بیش از همه در میان اقشار تحصیلکرده جا خوش کرد.
