روایت شجریان از ساز جلیل شهناز
امروز سالروز خاموشی استاد جلیل شهناز است
فکر من یک فکر آوازی است و تنها سازی که خاصیت آوازی دارد ساز جلیل شهناز است. او به بیان واقعی در ساز رسیده و تنها حسن کسایی در کنار شهناز یگانه است. در سال‌های جوانی یعنی بین سال‌های ۳۷ تا ۳۸ به‌دلیل اینکه رادیو در خانه ما حرام بود، مجبور بودم در محیط دانشسرا به ساز شهناز گوش دهم و از سال ۴۵ که به تهران آمدم یک ضبط صوت فیلیپس داشتم و هر روز بعد ازظهر منتظر شنیدن ساز شهناز از رادیو بودم. من سال‌هاست که با ساز شهناز زندگی می‌کنم و در ماشینم جز ساز او چیز دیگری ندارم تا از آن لذت ببرم. ساز شهناز عطر و پیامی دارد که آدم را به فضایی می‌برد که دیگران نمی‌توانند. او در ما زندگی می‌کند و ما با شهناز زندگی می‌کنیم. به‌نظرم پیشوند استاد برای او کم است. او هرگز در گیرودار تقلید از دیگران نماند و من تنها خواننده‌ای هستم که خودم را شاگرد شهناز می‌دانم.
منبع: سخنرانی شجریان در مراسم نکوداشت جلیل شهناز در فرهنگسرای هنر در سال ۸۵
