مرگ استاد موسیقی مقامی در انزوا

آوارگان در سال ۱۳۱۱ به دنیا آمد و پس از ۸۶ سال زندگی که قسمت اعظم آن صرف موسیقی مقامی ایران شد، از دنیا رفت. مدتی پیش از مرگ نیز سکته قلبی کرده بود و چند بار هم در بیمارستان مشهد بستری شد. پیکر بی‌جان او در بی خبری رسانه‌ها، در روستای صفر زهی از توابع دشتیاری در بلوچستان به خاک سپرده شد. مرگ این موسیقیدان مطرح ایرانی برای دوستداران موسیقی غمگین بود؛ اما آنچه مرگ او را غم‌انگیزتر می‌کرد تنهایی و انزوایی بود که در سال‌های آخر عمر، گریبان آوارگان را گرفت. نکته دیگر آنکه آوارگان شاگردی نداشت تا راه او را ادامه بدهد. علی مغازه‎‌ای پژوهشگر موسیقی قومی ایران، درباره روزهای واپسین زندگی لعل محمد گفته است: «استاد این اواخر دچار بیماری قلبی و مغزی شده بود و آسیب جسمی‌اش به حدی بود که در چند ماه اخیر نیاز به درمان مستمر داشت؛ اما خودش می‌گفت کسی به او رسیدگی نمی‌کند. حتی برخی از دوستان پیگیر بیمه وی بودند که متاسفانه این موضوع نیز امکان‌پذیر نشد. متاسفانه علاقه‌مندان موسیقی قومی ایران طی سال‌های اخیر به‌دلیل بیماری و کهولت سن از شنیدن نغمه‌های این هنرمند محروم بودند و با رفتن این استاد بزرگ امید ما برای داشتن یک ذخیره مدون از منابع موسیقی اقوام ایران کمرنگ‌تر شد.»

این پژوهشگر موسیقی بیان کرد: «به‌دلیل اینکه فرزندان استاد آوارگان پیگیر هنر نبودند بنابراین دیگر جانشینی برای وی نیست که بخواهد میراث گرانقدرش را حفظ کند. او بحق آواره موسیقی بود و ما می‌بینیم که آوارگان موسیقی یک به یک به دیار باقی می‌روند و ما همواره افسوس می‌خوریم. امیدواریم باقی ماندگان را دریابیم که مانند استاد آوارگان این چنین در انزوا از دنیا نروند.» اگرچه علی مغازه‌ای معتقد است که پیگیری بیمه درمانی استاد آوارگان به جایی نرسید اما در اظهار نظری دیگر، افسانه حق شعار، مشاور مدیرعامل صندوق اعتباری هنر گفته است: صندوق اعتباری هنر در سفرهایی که برای شناسایی هنرمندان پیشکسوت داشت، بخشی از هزینه‌های درمان این هنرمند را پرداخت کرد و تحت پوشش بیمه خدمات تکمیلی قرار گرفت. او درباره اینکه آیا صندوق اعتباری هنر از خانواده این هنرمند هم حمایت می‌کند، اظهار کرد: حتما حمایت‌هایی برای خانواده او وجود دارد؛ اما ما پیشنهاد می‌دهیم و هیات‌مدیره باید آن را تصویب کند.