برپایی جشن تولد محمدرضا لطفی در نیاوران

به گزارش «ایلنا»، سیدعباس سجادی مدیرعامل بنیاد آفرینش‎های هنری نیاوران در این مراسم گفت: رمز لطفی‌شدن احترام به اساتید بزرگ است. خدمتی که لطفی به هنر موسیقی این سرزمین کرده کمتر از خدمت استاد صبا نبوده است.وی افزود: تواضع و خشوع لطفی مثال‌زدنی است. رمز موفقیت او نیز همین تواضع، احترام به بزرگ‌تر و ادب بوده است. امیدوارم این ویژگی هرچه بیشتر در جامعه موسیقی پررنگ‌تر شود. ادب گمشده هنر امروز ایران است.حمید متبسم موسیقیدان، آهنگساز و از شاگردان محمدرضا لطفی نیز در ادامه مراسم و پس از تک‌نوازی تار مازیار شاهی که با الهام از آثار محمدرضا لطفی همراه بود، به روی صحنه آمد و در سخنانی گفت: من در سال‎های آغازین دهه ۶۰ افتخار شاگردی استاد لطفی را داشتم. او عاشق تدریس بود. درکی که از اهمیت ردیف پیدا کردم تحت‌تاثیر درس‌های این ردیفدان بزرگ روی من بوده است.

لطفی هیچ‌گاه از هنرجویانش شهریه دریافت نکرد و فقط خرسند بود که آنها درس‎ها را خوب و پرشور به او ارائه دهند.متبسم ادامه داد: لطفی انقلابی در سال‌های آغازین ۱۳۵۰ انجام داد. بسیاری از هنرمندان که اصل موسیقی ایرانی را می‌‎شناختند طی سال‎های۱۳۲۰ تا ۱۳۵۰ خانه‌نشین شده بودند چراکه مردم آنقدر از موسیقی ایرانی دور شده بودند که وقتی محمدرضا لطفی با گروه شیدا پیش‌درآمد رکن‌الدین و رنگ درویش و تصنیف عارف را که مربوط به سده گذشته بود ارائه می‌کرد جوانان آن روز‌ها فکر می‌کردند که در موسیقی انقلاب شده است چراکه با این موسیقی آشنایی نداشتند و این آثار را مدرن می‌‎پنداشتند.این آهنگساز گفت: امروز جامعه موسیقی نیازمند یک انقلاب در این هنر است تا بار دیگر موسیقی ایرانی اعتلا یابد. آثاری که محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و پیش‌تر فرامرز پایور برایش جان گذاشتند و آنها را خلق کردند باید دوباره در سطح جامعه مطرح شود و با حمایت شما رشد و نمو کند.

هادی منتظری، آهنگساز و نوازنده کمانچه و ویولن از اعضای گروه شیدا و همچنین از شاگردان محمدرضا لطفی دیگر سخنران این مراسم بود. منتظری گفت: محمدرضا لطفی‌‌ همان‌طور که حمید متبسم اظهار کرد، عاشق تدریس بود و در تمام مراحل تدریس پول نگرفت. این هنرمند همچنین جدیتی خاص در تربیت و آموزش شاگردان داشت که این ویژگی، یک ویژگی منحصربه‌فرد بود.

وی با ذکر خاطرات مختلفی از دورانی که شاگرد او بود، ابراز کرد: به یاد دارم زمانی در دانشکده موسیقی وقتی شاگرد لطفی شدم، او بسیار سختگیر بود و سه ترم دستگاه شور را نواختم تا او بالاخره به من نمره قبولی داد و در ادامه زمانی که دیگر انگشتانم پینه بسته بود، او مرا به همکاری با گروه شیدا دعوت کرد. روزی بعد از چند جلسه تمرین کمانچه‌ای برایم آورد و به من هدیه داد، گفت به پاس زحماتی که در این مدت کشیدی این کمانچه را به تو می‌دهم.جمال سماواتی به عنوان آخرین سخنران نیز در سخنانی با ذکر این نکته که هر دوره‎ای این شانس را دارد که با کسانی معاصر باشد که در قد و قواره تاریخند و لطفی یکی از این چهره‎هاست، اظهار داشت: لطفی امانتدار گنجینه‎ای کهن بود که از پیشینیان به او رسیده بود و او همچون امانتداری امین، به شایستگی این امانت را به نسل بعدی سپرد.سومین دوره آیین گرامیداشت سالروز تولد استاد محمدرضا لطفی همچون دو دوره قبل توسط بنیاد آفرینش‌های هنری نیاوران و با مشارکت مکتب‌خانه میرزا عبدالله برگزار شد.