میثم نهاوندیان- به اتفاق جمعی از خبرنگاران به بازدید یکی از ۸طرح فولادی رفته بودیم. چیزی وجود نداشت ۴دستگاه کانکس و چند هکتار زمین. ساعت ۱۰:۳۰ صبح سه کارگر بر سر سفره‌ای جمع شده بودند. از آنها پرسیدم: شما در این منطقه چکار می‌کنید؟ چکار می‌کنیم، صبحانه می‌خوریم. بعد از صبحانه قرار است چکار کنید؟ می‌خواهیم کارخانه فولاد بسازیم! قبل از این هم کارخانه فولاد ساخته‌اید؟ کارخانه فولاد نساخته‌ایم اما خانه زیاد کاشی کرده‌ایم. مدیر پروژه در پاسخ به این پرسش که چگونه می‌خواهید با این سه نفر کارخانه فولاد ۸۰۰هزار تنی بسازید، می‌گوید: تجهیزات را سفارش داده‌ایم و تا قرار باشد به کشور وارد شود فعلا طول می‌کشد بنابراین نیازی ندارد که ما فونداسیون‌ها را از الان آماده کنیم. پرسش دیگری پیش آمد و آن اینکه اگر مدعی هستیم می‌توانیم به خودکفایی برسیم پس چرا باید منتظر خارجی‌ها باشیم تا سفارش‌های ما را بسازند. آن مدیر در این باره گفت:‌ دانش فنی فولاد به روش احیای مستقیم را بومی‌سازی کرده‌ایم اما هنوز در رابطه با ساخت تجهیزات وابسته‌ایم. ساعت ۱۱ است، صبحانه‌خوری آن سه کارگر تمام نشده ما هم کم‌کم خودمان را برای ناهار آماده می‌کنیم.