ایرانیان پس از توافق‌نامه گلستان و ترکمانچای روابط خود را با روس‌‌‌ها افزایش دادند و تا سال ۱۳۱۰ این کشور شریک نخست تجاری ایران بود تا اینکه حاکمیت وقت از ترس ورود اندیشه‌‌‌های مارکسیستی، سعی در محدود کردن سطح مبادلات کرد. این گزارش مهم‌ترین ویژگی رابطه ایران و روسیه در قرن ۱۹ و همچنین اوایل قرن ۲۰ را رابطه‌ای مبتنی بر تجارت دریایی می‌‌‌داند. بنا بر تحلیل اتاق فکر ژئوپلیتیک اتاق تهران بخشی از این رابطه از سر ناچاری ژئوپلیتیکی و جغرافیایی و بخش دیگر ناشی از توانمندی‌‌‌های اقتصادی دو کشور بود. روابط تجاری مبتنی بر «ناچاری ژئوپلیتیکی» از زمان فروپاشی شوروی نیز ادامه داشت، از همین رو، توسعه رابطه اقتصادی در اولویت دو کشور قرار نداشته و بیشتر متاثر از تحولات منطقه‌‌‌ای و نگاه ژئوپلیتیکی بین‌المللی به روابط تجاری ایران و روسیه بوده است.