بقیه آنها ممکن است سوزانده شود یا در محل‌‌های دفن زباله مانده یا آبراه‌‌ها را  مسدودکند. کشورهای در حال توسعه با استانداردهای بهداشتی و زیست محیطی پایین‌‌تر، معمولا بازیافت آمریکا را پردازش می‌کنند. این «بازارها» به طور فزاینده‌‌ای مواد بازیافتی آمریکایی را رد می‌کنند که به این معنی است که بازیافت آمریکایی ممکن است نیازمند دگرگونی جامعی باشد.

بازیافت آمریکایی چگونه کار می‌کند؟

اصطلاح فنی برای زباله‌‌هایی که به عنوان زباله، کمپوست یا بازیافت دور می‌‌ریزیم، ضایعات جامد شهری (MSW) نامیده می‌شود. ایالات متحده بیش از هر کشور دیگری در جهان MSW تولید می‌کند. در سال ۲۰۱۴، ایالات متحده ۲۵۸میلیون تن زباله جامد تولید کرد. حدود نیمی از آن به محل‌‌های دفن زباله، یک‌چهارم به مراکز بازیافت و بقیه به زباله‌‌ها به نیروگاه‌‌های انرژی و کمپوست‌‌ها رفت. اکثر برنامه‌‌های بازیافت دارای سیستم‌های «تک جریان» هستند، به این معنی که مشتریان تمام مواد قابل‌‌بازیافت خود را در یک سطل زباله قرار می‌دهند. مراکز بازیافت از ماشین‌‌آلات یا به‌صورت دستی، برای مرتب‌‌کردن محتویات استفاده می‌کنند. ۸۰‌درصد برنامه‌‌های بازیافت تا سال ۲۰۱۴ از این قالب استفاده می‌‌کردند. با این‌‌حال، این به آن معناست که هر روغن آلوده‌‌کننده‌‌ای که در بطری باقی می‌‌ماند می‌تواند به راحتی کل محتویات سطل بازیافت را خراب کند. بازیافت‌‌کنندگان لزوما نمی‌توانند بازیافت را از جریان دفن زباله در صورت آلوده بودن منحرف کنند.

بازیافت پس از برداشت به کجا می‌رود؟

بازیافت ابتدا به مراکز دسته‌‌بندی می‌رود، جایی که کارگران قصد دارند مواد خوب و قابل‌‌بازیافت را از مواد بد و آلوده که قابل‌‌بازیافت نیستند، جدا کنند. مواد با کیفیت بالا در واحدهای بزرگ به نام عدل بسته‌‌بندی می‌شود که می‌تواند به دلال‌‌ها فروخته شود. کارگزاران سپس این عدل‌‌ها را به بازپرداخت‌‌کنندگان می‌‌فروشند که در واقع مواد را به شکلی پردازش می‌کنند که می‌تواند در تولید استفاده شود. این فرآیند بازیافت در صحنه بین‌المللی انجام می‌شود. حدود نیمی از پلاستیک و مقوای ایالات متحده به خارج از کشور ارسال می‌شود. تا همین اواخر، چین بیشتر مواد قابل‌‌بازیافت را از ایالات متحده می‌‌پذیرفت، اما اکنون بازیافت‌‌کنندگان به دنبال بازارهای جدید هستند.  در گذشته، استانداردهای چین برای طبقه‌‌بندی و آلودگی پلاستیک پایین بود. بازیافت‌‌کنندگان آمریکایی پلاستیک را به صورت عدل‌‌های مخلوط دسته‌‌بندی کردند و آنها را به چین فرستادند. سپس کارگران چینی مواد موجود در این عدل‌‌ها را با دقت بیشتری دسته‌‌بندی می‌‌کردند. این به لطف نیروی کار ارزان، مقرون‌‌به‌‌صرفه باقی ماند. در آن زمان، حتی اگر مواد واقعا قابل‌‌بازیافت نبود، چین آن را پس نمی‌‌فرستاد. چین تنها توانست حدود یک‌چهارم مواد پلاستیکی را در عدل‌‌های مخلوط بازیافت کند. بسیاری از بازیافت‌‌ها واقعا بازیافت نشدند. تجارت بازیافت با چین به چند عامل راحت دیگر نیز بستگی داشت. چین به عنوان قطب تولید جهان، بازار و تقاضا برای مواد قراضه نیز دارد. با این‌‌حال، چین اخیرا سیاست‌‌های خود را تغییر داده است و دیگر اثرات منفی زیست محیطی زباله‌‌های پلاستیکی غیرقابل‌‌بازیافت تولید شده توسط کشورهای دیگر را تحمل نمی‌‌کند.

ممنوعیت بازیافت در چین

در آغاز سال ۲۰۱۸، چین واردات مواد قابل‌‌بازیافت را تحت سیاست «شمشیر ملی» محدود کرد. این کشور ۴۰ نوع ضایعات جامد را که قبلا پذیرفته بود مانند موتورها و سیم‌‌ها، ممنوع کرد. آنها همچنین استانداردهای بسیاری را برای انواع دیگر مواد قابل‌‌بازیافت بالا بردند. به عنوان مثال، عدل آپلاستیک می‌تواند فقط ۰.۵‌درصد پلاستیک آلوده (غیر قابل بازیافت) داشته باشد. برآورده‌‌شدن این استانداردها با قابلیت‌‌های مرتب‌‌سازی اکثر شهرداری‌‌های ایالات متحده تقریبا غیرممکن است. به همین دلیل است که میزان پلاستیک ارسال‌‌شده به چین ۹۵‌درصد کاهش یافته است. در همین حال، محموله‌‌های کاغذ مخلوط یک‌سوم کاهش یافت. با این حال، آلومینیوم و شیشه کاهش قابل‌‌توجهی نشان ندادند. قبل از این ممنوعیت، چین به وضوح مجبور بود بسیاری از مواد آلوده را که به درستی بازیافت نمی‌‌شوند جذب کند. این یک بحران زباله ایجاد کرد که ناشی از واردات بود، نه از جمعیت کشور. به همین دلیل است که چین سیاست خود را برای استفاده از مراکز بازیافت برای پردازش بازیافت داخلی و بهبود تصویر کلی زیست محیطی خود تغییر داده است. به دلیل محدودیت‌های چین برای پلاستیک‌های آلوده، بیشتر واردات در سال‌های اخیر متوقف شده است. طبق گزارش فایننشال تایمز، «چین و هنگ‌‌کنگ از خرید ۶۰‌درصد ضایعات پلاستیکی صادراتی کشورهای G۷ در نیمه اول سال ۲۰۱۷ به کمتر از ۱۰‌درصد در مدت مشابه یک سال بعد رسیدند.» بازیافت‌‌کنندگان ایالات متحده همچنین در گذشته از عدل‌‌های قراضه مخلوط درآمد کسب می‌‌کردند، در حالی که اکنون برای ارسال آنها پول می‌‌پردازند.

مشکلات و راه‌‌حل‌‌های بازیافت آمریکایی

مراکز بازیافت ایالات متحده با روی‌‌آوردن به سایر بازارهای بین‌المللی در جست‌وجوی خریداران جایگزین مخصوصا برای پلاستیک قابل‌‌بازیافت خود بوده‌‌اند. گاردین این عمل را زیر سوال برد، زیرا بسیاری از این کشورها (مانند ترکیه، سنگال و فیلیپین) زیرساخت قوی برای کار با پلاستیک ندارند. این منجر به اثرات منفی بر سلامت کارگران صنعت بازیافت و اثرات زیست‌‌محیطی برای جوامع می‌شود. برخی از کشورها با تشدید محدودیت‌های خود در مورد ضایعات پلاستیکی از چین پیروی می‌کنند. تایلند، ویتنام، مالزی و هند دیگر ضایعات پلاستیکی را نمی‌‌پذیرند. این امر منجر به افزایش تعداد پردازشگرهای بازیافت غیرقانونی شده است که مواد قابل بازیافت را می‌‌پذیرند. بسیاری از بازیافت‌‌کنندگان آمریکایی به جایگزین‌‌هایی متوسل شده‌‌اند که اصلا شامل بازیافت نمی‌‌شوند. برخی مناطق رویکرد فعالی دارند و عبارتند از بیرمنگام، آلاباما و کالیفرنیا. آنها می‌‌خواهند آموزش را بهبود داده و آلودگی را کاهش دهند تا کیفیت مواد موجود در عدل‌‌های خود را بهبود بخشند. برخی از جوامع، مانند بروکهاون و لانگ آیلند، روش‌های جمع‌‌آوری بازیافت تک‌‌جریانی را نیز حذف می‌کنند. افزایش ظرفیت بازیافت در ایالات‌‌متحده یک گزینه دیگر است. این امر باعث شده است که برخی از سرمایه‌گذاران چینی ماشین‌‌آلاتی را برای راه‌‌اندازی کارخانه‌‌های بازیافت و کارخانه‌‌های کاغذ در ایالات متحده خریداری کنند، به این ترتیب، بازیافت می‌تواند در جایی اتفاق بیفتد که مواد اولیه ضایعات به وفور وجود دارد.

چه چیزی را می‌توانید بازیافت کنید؟

بازیافت یک عمل دشوار است. به عنوان مثال، جعبه‌‌های پیتزا پوشیده از چربی و ظروف پلاستیکی مرطوب قابل‌‌بازیافت نیستند. آنها مواد آلوده به حساب می‌‌آیند. برنامه‌‌های بازیافت تک جریانی احتمال آلودگی را بیشتر می‌کند. به عنوان مثال، مقوا نمی‌تواند سوراخ یا قطعات نوار پلاستیکی روی آن داشته باشد، یا اگر در سطل زباله با تکه‌‌های شیشه قرار گیرد، خطر آلودگی افزایش می‌‌یابد. یا اگر روغن پخت‌‌و‌‌پز فقط از یک بطری به مواد دیگر در سطل نشت کند، هیچ یک از مواد قابل بازیافت نیستند. به گفته دیوید بیدرمن، مدیرعامل و مدیر اجرایی انجمن زباله‌‌های جامد آمریکای شمالی (SWANA)، آمریکایی‌ها «بازیافت‌‌کنندگان آرزویی» هستند. به این معنی که امیدوارند وقتی چیزی را در سطل بازیافت می‌‌گذارند، بازیافت شود، حتی اگر در لیست اقلام پذیرفته شده نباشد.