حمیدرضا رستگار copy

در افق چشم‌‌‌اندازی که در سال 1404 برای صنعت فولاد ترسیم شده، تولید 55 میلیون تن فولاد در نظر گرفته شده بود که هم‌‌‌اکنون تا حدی به آن نزدیک شده‌‌‌ایم، اما باید به این موضوع توجه کرد که این میزان تولید مازاد کشور ماست و بدون شک باید به سمت صادرات پیش رفت و به دید ضرورت به آن نگریست. هرچند بازار امسال یک روال منطقی را طی می‌کند و نه گرفتار افزایش‌‌‌های افسارگسیخته قیمت‌ها شده و نه قیمت‌ها کاهش یافته است، اما باید اذعان کرد که بازار در حقیقت در رکود به‌سر می‌‌‌برد و از ابتدای سال شاهد هیچ رشدی در آن نبوده‌‌‌ایم.

البته یکی از عواملی که می‌توانست به بازار آهن‌‌‌آلات تا حدی رونق ببخشد، تولید یک میلیون مسکن بود که این پیشنهاد می‌توانست این بازار را متحول کند، اما این طرح ظاهرا پیگیری و عملیاتی نشده است. این روزها بازار در رکود به‌سر می‌‌‌برد و حتی در ماه گذشته شاهد کاهش قیمت میلگرد از حدود قیمتی 26 و 500 و 27‌هزار تومان به 24‌هزار و 500 تا 25‌هزار تومان بوده‌‌‌ایم، این در حالی است که بیشترین مصرف میلگرد مربوط به این فصل و تابستان است. هرچند باید به این موضوع توجه کرد که بازار ثابت و منطقی می‌تواند هم به مصرف‌کننده و هم تنظیم بازار کمک کند، اما باید از روند رکودی آن نیز پیشگیری به عمل آورد. البته باید به این موضوع توجه کرد که یکی از معایب بازار فولاد، چسبندگی آن به نرخ دلار است. نوسان نرخ ارز به این بازار آسیب جدی می‌‌‌رساند، از همین‌‌‌رو باید تاثیرگذاری نرخ دلار از کالاهای داخلی تفکیک شود، زمانی که یک کالایی واردات نمی‌شود، منطقی نیست که بر اساس دلار قیمت‌گذاری شود. بنابراین ضروری است که این چسبندگی قیمت دلار را از روی کالاهای داخلی برداشت.

در زمینه بورس‌کالا نیز باید به این موضوع توجه کرد که بورس‌کالا عملکرد شفافی ندارد و حداقل در زمینه فولاد با این زنجیره و در بازار هماهنگ نبوده و نیست. بورس فلزات گویی یک بنگاه خصوصی است و اتحادیه فروشندگان آهن و فولاد به هیچ وجه در جریان امور آن قرار ندارند که در این بازار چه کسانی و بر چه مبنایی تصمیم‌گیری می‌کنند، در حقیقت در این زمینه با یک خلأ قانونی روبه‌‌‌رو هستیم. با وجود تمام مشکلاتی که در سال جدید بازار را در رکود برده است، امیدواریم که در ادامه شاهد رونق‌‌‌ بیشتری در ادامه سال‌جاری باشیم.