امروز در کشورهای درحال توسعه بیش از ۳۵‌درصد فرصت‌های شغلی به‌طور مستقیم و غیرمستقیم درحوزه صنعت ساختمان قرار گرفته و دیگر روش‌های زمان‌بر و سنتی پاسخگوی نیاز جامعه و اقتصاد نیست و باید اهتمام ویژه‌ای جهت انجام صنعتی‌سازی در صنعت ساختمان به منظور تحقق اهداف کاهش قیمت مسکن، بهبود کیفیت مسکن، کاهش زمان ساخت و افزایش عرضه مسکن صورت پذیرد و همچنین فناوری‌های نوین در ساخت‌وساز به جهت افزایش سرعت اجرایی، سبک‌سازی، مقاوم‌سازی در برابر زلزله و بهینه کردن مصرف انرژی کاربری‌‌‌های وسیعی در صنعت ساختمان و توسعه پایدار دارد. کشورهای صنعتی و پیشرو مانند آمریکا، چین، ژاپن و هند سال‌هاست در این حوزه تمرکز دارند؛ به عنوان مثال چین صنعتی‌سازی را در سال ۱۹۵۰ به منظور تحقق اهداف یادشده آغاز کرد.

تولید اجزای ساختمان در کارخانه در محیط‌های کاملا کنترل‌شده، تحویل اجزای پیش‌ساخته به محل‌‌‌های ساخت‌وساز و گردآوری اجزا برای شکل‌گیری ساختارهای ساختمان از جمله اقدامات چین برای اصلاح شیوه‌های ساخت متداول خود بود. در ادامه این روند شرکت‌های بزرگ صنعت ساختمان چین با فعالیت در بخش پژوهش و تحقیق این روش از ساخت‌وساز را در کشور گسترش دادند. سال‌های قبل در جراید ملاحظه شد چین پروژه ساختمانی ۶۰ طبقه را در ۶۰ روز به اتمام رساند.

یعنی در هر ۲۴ ساعت یک طبقه. طبق اظهارات مسوولان سابق بخش مسکن و شهرسازی مقرر شده بود حداقل ۴۰‌درصد ساختمان‌ها در ایران صنعتی ساخته شود اما در حال حاضر زیر ۵‌درصد اجرا شده است. این موارد در حالی بیان می‌شود که صنعتی‌سازی و هوشمندسازی و بهره‌برداری از ساختمان‌های سبز در دنیا در نسل ششم قرار دارد و ما هنوز در نسل سوم ساخت‌وسازها باقی مانده‌ایم و در این حوزه سه نسل از دنیا عقب هستیم. بنا به منابع معتبر دست کم تا ۱۰ سال آینده باید سالانه یک میلیون واحد مسکونی در کشور احداث شود. طرح جامع مسکن هم نیاز سالانه کشور به واحدهای مسکونی را یک میلیون واحد اعلام کرده است بنابراین لزوم برنامه‌ریزی در سهولت و سرعت اجرا و ارزان شدن ساخت و همچنین مقاوم بودن و سازگاری با محیط‌زیست و هوشمند بودن ساختمان‌‌‌ها بیش از پیش احساس می‌شود.