محرک‌‌‌های زیادی برای این پدیده وجود دارند. مهم‌ترین آنها این است که واقعیت مجازی و واقعیت افزوده این پتانسیل را دارند که انواع روش‌ها و ابزارهای جدید را در صنعت سلامت ایجاد کنند ؛ از نحوه آموزش پزشکان و متخصصان حوزه سلامت گرفته تا افزایش توانایی آنها برای طبابت و تجویز دارو از راه دور. در واقع، تکنولوژی چشم‌‌‌اندازهای کاملا جدیدی برای علم پزشکی به وجود آورده است. خیلی از شرکت‌ها همین الان هم سرمایه‌گذاری در این تکنولوژی‌‌‌ها و کاربردهای بالقوه آن در صنعت سلامت را شروع کرده‌‌‌اند.  یکی از برجسته‌‌‌ترین نمونه‌‌‌ها، «لابراتوار واقعیت» شرکت متاست که یکی از تیم‌‌‌های آن بر پیوند واقعیت مجازی و واقعیت افزوده متمرکز شده و هدفش حل یکی از مهم‌ترین چالش‌های متاورس با کمک تکنولوژی است؛ ایجاد حس لامسه در دنیای مجازی. این پروژه فعلا به تولید دستکش‌‌‌های لمسی پیشرفته‌‌‌ای منجر شده که طیفی از حواس در دنیای مجازی را باز تولید می‌کنند؛ مثل لمس بافت‌‌‌ها، حس فشار و لرزش. فردی که این دستکش را بپوشد می‌تواند این حواس را مثل دنیای واقعی درک کند.

در واقع، این تکنولوژی تقریبا آخرین مرحله در پیوند دنیای مجازی با دنیای واقعی است.  این پروژه که هنوز مراحل اولیه خود را طی می‌کند، می‌‌‌خواهد دستکش‌‌‌ها را به هدست واقعیت مجازی وصل کند تا امکان تجربه‌‌‌ای عمیق مثل ‌ساز‌ زدن در یک کنسرت در فضای متاورس فراهم شود.  کاربردهای این تکنولوژی بی‌‌‌پایان است. در صنعت آموزش، امکان تحصیل باکیفیت بدون محدودیت دسترسی یا مجاورت به منابع فیزیکی را فراهم می‌کند. این دنیای مجازی همچنین امکان تعامل با دیگران را بیشتر می‌کند. به‌‌‌زودی پزشکان و متخصصان سلامت، با استفاده از این تکنولوژی می‌توانند با یکدیگر و با بیماران به صورت آنی در تماس باشند و حتی مراحل درمان یا معاینات جسمی را انجام دهند.

بخشی از این مشارکت هم از طریق پلتفرم Hololens شرکت مایکروسافت صورت می‌گیرد که یکی از قوی‌‌‌ترین سیستم‌های واقعیت افزوده/ مجازی در دنیاست.  البته مثل همیشه، افزایش وابستگی به یک نوع تکنولوژی آسیب‌‌‌های خودش را دارد. توسعه‌‌‌دهندگان این تکنولوژی برای ایجاد اطمینان در مورد مسائل امنیتی و حریم شخصی، جای کار زیادی دارند، چرا که داده‌‌‌های بیماران به صورت دیجیتال و ابری جابه‌‌‌جا می‌‌‌شوند.  همچنین حوزه سلامت کاملا مربوط به انسان است و جایگزین کردن تکنولوژی به جای معاینات پزشکی، جنبه انسانی رابطه پزشک و بیمار را نادیده می‌گیرد.