فدایی ادامه داد: در صنعت لوازم خانگی سه ضلع  تولیدکننده، توزیع‌کننده و مصرف‌کننده وجود دارد، اما برای مبارزه با قاچاق طی سال‌های گذشته به ضلعی که نقش تعیین‌کننده‌ای می‌توانست در کاهش قاچاق لوازم خانگی داشته باشد، یعنی ضلع توزیع‌کننده یا فروشندگان خرد توجه نشده است.

فدایی عنوان کرد: تولیدکنندگان صنعت لوازم خانگی، تولیداتشان را به توزیع‌کنندگان عمده یا بنکداران که به صورت منطقه‌ای فعالیت می‌کنند، می‌دهند و توزیع‌کنندگان خرد نیز با این توزیع‌کنندگان عمده یا همان بنکداران ارتباط برقرار می‌کنند و کالای مورد نیاز خود را از آنها تهیه می‌کنند. بنابراین تولیدکننده عمده یا بنکدار ارتباط مستقیمی با مصرف‌کننده ندارد، بلکه توزیع‌کننده خرد یا فروشنده کف بازار ارتباط مستقیم با مصرف‌کننده دارد.

وی در پاسخ به این سوال که چرا تولیدکنندگان ایرانی نتوانستند جایگاه خود را به دست آورند، گفت: تا پیش از تحریم‌ها از آنجاکه برندهای خارجی به راحتی در کشورمان فعالیت، تولید و تبلیغات داشتند، قیمت لوازم خانگی تقریبا متعادل بود و میزان استقبال از لوازم خانگی قاچاق نسبت به الان کمتر بود، زیرا مردم می‌توانستند لوازم خانگی خارجی را که به صورت قانونی یا رسمی وارد کشور شده بود یا در داخل کشور تولید می‌شد خریداری کنند و برندهای خارجی موجود، به راحتی با فروشگاه‌ها  یا عرضه‌کنندگان خرد کار می‌کردند و تولیدات خود را برای فروش در اختیار آنها قرار می‌دادند و بر این اساس همه چیز طبق روال انجام می‌شد. فدایی ادامه داد: شیوه انتخاب برند برای خرید نیز اغلب براساس توصیه اقوام، دوستان و آشنایان بود؛ یعنی اگر یک برند لوازم خانگی مورد تایید آشنایان قرار می‌گرفت، ترجیح می‌دادند آن را خریداری کنند، بنابراین نسبت به خرید برندهایی اقدام می‌کردند که مورد تایید جامعه آماری موردنظرشان باشد.

فدایی عنوان کرد: بعد از تحریم‌ها و خروج برندهای خارجی از کشور، فضا برای عرضه تولیدات داخلی بیشتر فراهم شد و این تولیدکنندگان مجبور شدند برای معرفی محصولات‌شان شروع به تبلیغ کنند و اتفاقا هزینه‌های زیادی نیز صرف این کار کردند. در اینجا دیگر مردم نقش تبلیغی زیادی نداشتند، زیرا اغلب مردم مصرف‌کنندگان برندهای خارجی لوازم خانگی بودند و با برندهای لوازم خانگی داخلی آشنایی کمتری داشتند و لذا نمی‌توانستند خرید آن را با اطمینان خاطر به دیگران توصیه کنند. وی بیان کرد: فروشندگان خرد نیز از آنجا که برندهای ایرانی مانند برندهای خارجی برایشان سودآور نبود نسبت به تبلیغ برندهای ایرانی کمتر اقدام می‌کردند، لذا تولیدکنندگان ایرانی برای اینکه بتوانند جایگاه خود را در بازار به دست بیاورند، نسبت به ایجاد فروشگاه‌های برند اقدام کردند و تولیدکنندگان مختلف هر کدام چند برندشاپ را در خیابان‌های مختلف ایجاد کردند تا بتوانند از این طریق نسبت به عرضه محصولات خود اقدام کنند. البته این اقدام در نوع خود اتفاق خوبی بود، اما موجب شد توزیع‌کنندگان خرد در مقابل آنها موضع بگیرند.