در کارهای ساختمانی شیرهای چدنی، برنزی، برنجی و گاهی استیل استفاده می‌شود. در کارهای صنعتی مانند نیروگاه‌ها، کارخانه‌های پتروشیمی، پالایشگاه‌ها، کشتی‌سازی و ... بسته به نوع سیالی که از شیر عبور می‌کند یا محیطی که شیر در آن قرار دارد، بدنه و دیگر اجزای آن را از فولاد کربنی، فولاد آلیاژی، فولاد ضدزنگ و... می‌سازند. با توجه به کاربری متفاوتی که انواع شیرآلات صنعتی دارند، مهندسان تاسیسات باید از آنها در جای مناسب استفاده کنند. در واقع شیرآلات صنعتی، دستگاه‌های مکانیکی هستند که جریان و فشار مایعات، گازها و... را درون یک سیستم، کنترل کرده و در طیف گسترده‌ای مانند شیرهای کشویی، شیر فشارشکن، شیرآلات پروانه‌ای و... مورداستفاده قرار می‌گیرند. شرکت «آب و حباب مهرکیا» تولیدکننده شیرآلات صنعتی، از سال ۱۳۸۸ با تولید شیرهای اتوماتیک هوا پا در عرصه تولید نهاده و در این راستا با برخورداری از امکانات و تجهیزات و ماشین‌آلات مخصوص و با اتکا به تجربه چند ساله مدیران در عرصه تولید انواع شیرآلات صنعتی ازجمله شیرهای اتوماتیک هوا، شیر کشویی زبانه لاستیکی، شیر کشویی زبانه لاستیکی دسته‌بلند، صافی، دریچه تخلیه در بازار حضور دارد. این شرکت با بسیاری از سازمان‌های آب و فاضلاب منطقه‌ای، شهری و روستایی و جهاد کشاورزی در کشور و همچنین شرکت‌های همکار با سابقه در صنعت آب و فاضلاب همکاری دارد، اما به نظر می‌رسد از سال ۹۷ وضعیت به منوال سابق پیش نمی‌رود و فقدان ثبات قیمت‌ها ‌مانند بسیاری از صنایع دیگر به‌نوعی مدیران را دچار سردرگمی کرده است.

 سردرگمی در تعیین قیمت فروش

مهرداد کریم، مدیرعامل شرکت «آب و حباب مهر کیا» به خبرنگار «دنیای‌اقتصاد» می‌گوید: بزرگ‌ترین دغدغه ما قیمت‌های روزافزون مواد اولیه مانند چدن، استیل و برنج و مهم‌تر از آن مشکلات تهیه این مواد است و بیش از هر چیز این آشفتگی ناشی از کمبود این مواد در بازار بوده است که البته به عقیده من، تولیدکننده‌های بزرگ و مادر در این اوضاع مقصر نیستند. این واسطه‌ها هستند که به قیمت‌ها دامن می‌زنند و چند برابر تولیدکننده بدون کوچک‌ترین آسیبی سود می‌برند. حتی کالاهای تولیدی شرکت ما در بازار تا دو برابر قیمت کارخانه توسط واسطه‌ها فروخته می‌شوند.

وی می‌افزاید: از سال ۸۸ تا ۹۷ توانستیم در بازار رشد خوبی را تجربه کنیم، اما از این زمان به بعد واقعا درجا زدیم و امسال اوج مشکلات شرکت را شاهد بودیم. به‌طور مثال در خرداد امسال هر کیلوگرم استیل را به قیمت ۴۰ هزار تومان خریداری کردیم و بعد از دو ماه که کالا تولید و نهایی شد، با ۱۵ درصد افزایش قیمت نسبت به مواد اولیه، محصول را در اختیار خریدار قرار دادیم، اما بلافاصله متوجه شدیم که قیمت ورق به ۵۰ هزار تومان رسیده است. یا به‌طور نمونه چدن را در ابتدای سال ۱۲ هزار و ۵۰۰ تومان می‌خریدیم و امروز چدن به ۲۴ هزار تومان رسیده است. قیمت چدن مرتبط با قراضه‌های ورق خودروسازها است و زمانی که خودروساز باید ورق را با قیمت ۱۸هزار تومان بخرد، طبیعی است که قراضه ورق را باقیمت ۹ هزار تومان به‌واسطه می‌فروشد که در ادامه این ورق در اختیار ریخته‌گر قرار می‌گیرد و قطعا بعد از فعل ‌و انفعالات و لحاظ شدن سود، باقیمت بالایی به دست ما می‌رسد.

 بهانه‌گیری تجار افغان

مدیرعامل آب و حباب در مورد صادرات شیرهای صنعتی تصریح می‌کند: محصولات ما بر اساس استاندارد آلمانی تولید می‌شود؛ اخیرا در نمایشگاه مشهد با چند هیات افغانستانی برای همکاری و صادرات جلسه برگزار کردیم، اما عنوان کردند «ما با ایرانی‌ها معامله نمی‌کنیم؛ چون بعد از اینکه یک سال این برند را در افغانستان مطرح می‌کنیم، انتظار داریم کارخانه ایرانی به هیچ تاجر افغانی به‌ غیر از ما جنس نفروشد، اما ایرانی‌ها این کار را نمی‌کنند و به هر کس به‌صرف پرداخت پول جنس می‌فروشند.» البته بنده هم گفتم که شما باید طی قراردادی خرید میزان مشخصی از محصول ما را تضمین کنید که ما مطمئن باشیم؛ اما با توجه به تجربه‌های قبلی زیر بار قرارداد با شرکت‌های ایرانی و پرداخت پول برای دریافت جنس در ماه‌های آتی نرفتند. متاسفانه این بی‌اعتمادی به دلیل عمل نکردن برخی شرکت‌ها به تعهدات به وجود آمده است. کریم ادامه می‌دهد: متاسفانه دولت هیچ‌گونه کمک و تسهیلاتی به ما ارائه نمی‌دهد درحالی‌که بازار به‌هیچ‌عنوان وضعیت خوبی ندارد و تولید بسیار هزینه‌بر شده است. اگر از همان سال ۹۶ سرمایه در گردشم را افزایش نمی‌دادم و سرمایه را وارد بازار خریدوفروش املاک می‌کردم، قطعا بیش از ۴۰۰ درصد بازدهی داشت. این در حالی است که بخش صنعت هزینه استهلاک بالایی دارد و متاسفانه این مساله توسط مسوولان دیده نمی‌شود.

 تولیدکننده‌هایی که واسطه می‌شوند

وی بابیان اینکه ترجیح می‌دهیم با دولتی‌ها وارد معامله نشویم، می‌افزاید: سعی ما این است که مستقیم با نهادهای دولتی کار نکنیم واسطه‌ها در اولویت هستند چون پول نقد پرداخت می‌کنند، اما دولت اوراق با سررسید ۱۴۰۲ را به تولیدکننده می‌دهد درحالی‌که هیچ چشم‌انداز روشنی از ماه‌های آینده نیست. متاسفانه حتی این مشکلات اقتصادی و چشم‌انداز مبهم اقتصادی به نیروی کار هم منتقل‌شده و نسبت به گذشته نیروها به دلیل مشکلات اقتصادی تمرکز و انگیزه لازم را ندارند. فقدان حمایت در کنار پیچیدگی‌های تولید و در سوی مقابل فضای هموار واسطه‌گری باعث شده تا برخی از تولیدکننده‌ها حتی با قیمت‌هایی کمتر از ارزش واقعی، کارخانه‌هایشان را بفروشند.