افزایش ۵۰۰ میلیارد تومانی دارایی کاربران مانو

دنیای اقتصاد : ایران هجدهمین کشور برتر جهان ازنظر اندازه اقتصاد (GDP) است. کشوری که سال‌هاست اقبال چندانی برای سرمایه‌گذاری خارجی نداشته و با تحریم‌های ظالمانه دست‌و‌پنجه نرم می­‌کند. برای همین عدد می‌­توان ساعت‌ها بحث کرد. این اندازه از اقتصاد حدود سه برابر کشور سنگاپور و سوئد و تقریبا برابر با کانادا است. جمعیت ایران حدود ۸۲ میلیون نفر است که بیش از ۶۲ میلیون جمعیت فعال (بر مبنای استفاده از اینترنت) دارد. این عدد به معنای هفدهمین جمعیت دنیاست که اگر کشورهای هم‌جوار ایران مثل پاکستان، عراق، ترکیه، تایلند و امارات که با آنها مراوده‌­های اقتصادی دارد را هم در محاسبه بگنجانیم با ۵۶۸ میلیون جمعیت شناور، با سومین جمعیت دنیا روبه‌رو هستیم. نسبت تولید ناخالص داخلی سرانه که به‌طور خلاصه می‌­توان گفت از تقسیم ثروت کل (GDP) به جمعیت حاصل می‌شود، ۲۰۸۸۵ دلار است. این عدد از متوسط جهانی بالاتر است که یعنی حال مردم ایران باید از متوسط دنیا بهتر باشد. تا اینجا متوجه شدیم که منابع اقتصادی ایران به‌اندازه‌ای هست که توان بزرگ و قدرتمند شدن را داشته باشد. با این ‌حال چرا مردم کشور حضور این اعداد را در زندگی خود احساس نمی‌­کنند؟

در سال ۹۸، مابه‌­التفاوت درآمد و هزینه پنج دهک از خانوار شهری ایران، منفی بوده است. این یعنی بیش از نصف مردم ایران نتوانسته‌اند به‌اندازه خرج خودشان دخل داشته باشند.

حلقه گمشده این اعداد و ارقام، بهره­ وری اقتصاد است. در اصل چیزی که باعث فقیرتر شدن مردم ایران شده کاهش بهره­ وری در اقتصاد است. افزایش بهره ­وری تولید به افزایش حجم تولید می‌انجامد. زمانی که حجم تولید افزایش یابد با کاهش قیمت روبه‌رو خواهیم شد و این یعنی مصرف و رفاه بیشتر و به دنبال آن پس­‌انداز بیشتر در ادامه، نرخ بهره کمتر خواهد شد و تامین مالی و به تبع آن تزریق نقدینگی به تولید ساده­‌تر خواهد بود. این چرخه به چرخه بهره‌­وری شهرت دارد.

اگر بخواهیم این چرخه را بهبود دهیم باید به دنبال یکسری شاخص باشیم که در دنیا به‌عنوان شاخص رقابت­‌پذیری شناخته‌شده است. این شاخص ۱۲ فاکتور دارد که عبارتند از: اندازه بازار، تورم و پویایی بدهی، بازار محصول، پویایی کسب‌وکار، تامین مالی، نهادها، مهارت، فناوری، زیرساخت اینترنتی و حمل‌ونقل، امید به زندگی، همگرایی علم و صنعت و درنهایت بازار کار. ازنظر شاخص رقابت‌­پذیری، ایران در رتبه ۹۹ از ۱۴۵ کشور قرار دارد.

درصد اهمیت این فاکتورها، در رشد شاخص رقابت­‌پذیری متفاوت است. نکته جالب‌توجه اینجاست که تکنولوژی در رشد این شاخص اهمیت چندانی ندارد. چند سالی است که شرکت‌­های نوآور و دانش‌بنیان دست‌به‌کار شده‌­اند و برای پویایی و بهره­‌وری بیشتر تولیدات تلاش می­‌کنند. تحقیقات نشان می­‌دهد که بیشتر استارت‌آپ­‌ها، فاکتور بازار محصول و پویایی کسب‌وکار را هدف گرفته‌اند، درحالی‌که این فاکتور در رشد شاخص رقابت­‌پذیری تنها ۱۱ درصد نقش ایفا می­‌کند. البته بعضی از این شرکت‌­ها هم­‌پوشانی دارند و چند حوزه را دربرمی‌گیرند.در حوزه‌­هایی مثل زیرساخت، همگرایی علم و صنعت، نهادها و تامین مالی چراغ­‌های بسیار کمی روشن ‌شده است و کار بسیار زیادی می­‌طلبد، درحالی‌که پتانسیل رشد به‌شدت بالا است. سامانه مدیریت ثروت مانو این مساله را در نظر گرفته و حوزه کاری خود را طوری انتخاب کرده است که سه حوزه تامین مالی، تورم و پویایی بدهی و امید به زندگی و مهارت را پوشش دهد.

در یک سال گذشته، مانو توانسته است ۵۰۰ میلیارد تومان دارایی کاربران را افزایش دهد (امید به زندگی)، بیش از هزار و ۲۰۰ میلیارد تومان به تولیدکننده تزریق کند (تامین مالی)، همچنین از هدایت حداقل ۳ هزار میلیارد تومان پول به بازارهای غیرمولد جلوگیری کرده است (کاهش تورم). مانو همواره به دنبال این بوده است که چراغ‌های درست را روشن کند.