محمدصادق جنان صفت
بعضی خبرهای منتشر شده توسط خبرگزاری‌های بین‌المللی به دلایل گوناگون در ایران دیده نمی‌شود یا به آن اهمیت اندکی داده می‌شود.

از جمله خبرهای بسیار مهمی که در روزهای گذشته منتشر شد و در ایران بازتاب قابل توجهی نداشت، گردهم آمدن 800 کارشناس جهان از 55 کشور جهان در آلمان بود که مسائل بسیار مهمی در این همایش مطرح شد.

در این همایش پیش‌بینی سازمان جهانی تغذیه قرائت شد که در آن آمده بود تولید غلات جهان تا سال 2030 باید سالانه یک میلیارد تن افزایش یابد. در این همایش اعلام شد که استفاده از تکنولوژی مدرن در تولید محصولات‌ زراعی موجب شده است هر کشاورز بتواند مواد غذایی 100 نفر را تولید کند، در حالی که 50 سال پیش یک کشاورز فقط غذای 10 نفر را تولید می‌کرد.
در این همایش به یک موضوع بسیار با اهمیت تحت عنوان «کشاورزی دقیق» اشاره شد. کشاورزی دقیق معنایش این است که باید تکنولوژی‌هایی به کار گرفت تا کود و سم تاثیرگذاری بالاتری داشته باشد.
معلوم است که رسیدن به این هدف پیوند عملی، کارآمد و موثری میان صنعت، کشاورزی و علم را طلب می‌کند و اگر این اتفاق نیفتد کشاورزی غیردقیق است. دقت در وضعیت ایران نشان می‌دهد که با همه نیرو، امکانات، سرمایه‌گذاری و کمک‌های فنی که از سوی دولت به کشاورزان و کشاورزی داده می‌شود از این جهت در موقعیت مناسبی قرار ندارد. اگرچه ایران در تولید گندم خودکفایی را اعلام کرده است، اما در تولید جو، ذرت، کلزا (یک ماده برای تولید روغن‌نباتی) و سایر محصولات زراعی مهم مثل برنج و چغندر به لحاظ کارآمدی و بهره‌وری از زمین در سطح پایین‌تری نسبت به میانگین جهانی قرار دارد. با توجه به اینکه نهاد دولت در ایران به دلایل تاریخی، سیاست داخلی و مناسبات با بخشی از جهان درباره خودکفایی در تولید مواد غذایی از داخل تعصب دارد، اکنون این پرسش وجود دارد که چه باید کرد؟ موضوع این است که به‌رغم همه تلاش‌ها و سرمایه‌گذاری‌ها و یارانه‌های دولتی هنوز تولید گوشت قرمز، گوشت مرغ، مواد اولیه مورد نیاز برای خوراک دام و طیور و صنعت قند به اندازه کافی نیست و نیاز به واردات دارد.
بازرگانی خارجی این محصولات با تولید داخل عموما در تناقض قرار می‌گیرد. از طرف دیگر توزیع اراضی زراعی در ایران به گونه‌ای است که امکان فنی برای استفاده از تکنولوژی و ماشین‌ مدرن در آن دشوار است.
این موضوع در کنار گران بودن کود و سم و بذر مناسب برای کشاورزان و علاقه دولت به اینکه حتما از زارعان حمایت شده و آنها در مزرعه‌های کوچک و خرد باقی بمانند، وضعیت را پیچیده کرده است.
کشاورزی ایران نمی‌تواند با شرایط و امکانات موجود تداوم داشته باشد و از تکنولوژی روز دنیا استفاده نکند. این موضوع در کنار کوچک و خرد بودن اراضی زراعی، فقدان سرمایه‌گذاری در انتقال تکنولوژی و دانش پایه برای زراعت، صنعت مرغداری، صنعت شیر و صنعت گوشت موجب شده است کارشناسان اقتصادی و کشاورزی نگران آینده باشند. آیا می‌توان امیدوار بود کشاورزی ایران از وضعیت پیچیده رها شود؟ این یک پرسش اساسی است که باید به آن پاسخ داد.