حنجره توانای پسر و اهتمام پدر، باعث شد تا همایون از کودکی قدم در راه موسیقی بگذارد، ساز کوک کند و در محضر استادان ساز که همگی از دوستان و نزدیکان پدر بودند، بنوازد. او در جوانی به هنرستان موسیقی رفت و کمانچه را به عنوان ساز تخصصی خود انتخاب کرد. در نهایت، بعد از گذشت چند سال، وقت آن شد که همایون به روی صحنه بیاید، نغمه آواز سر دهد و فعالیت‌های جدی او آغاز شود. امروز به بهانه سالروز تولد این خواننده، نگاهی به راهی که او تا به این‌جا طی کرده است، می‌اندازیم.

دهه هفتاد، دهه درس پس دادن

همایون در محضر پدر بود. او در این سال‌ها به همراه استاد شجریان در کنسرت‌های اروپا و آمریکا روی صحنه می‌رفت و با تنبک‌نوازی، عوامل روی صحنه را همراهی می‌کرد. شاید اگر سرماخوردگی پدر و تصمیم او برای لغو کنسرتش نبود، سرنوشت همایون جور دیگری رقم می‌خورد؛ اما این اتفاق باعث شد تا او روی صحنه در کنار پدر همخوانی کند و خیلی زود همه آموخته‌هایش را به نمایش بگذارد .

آوازخوانی همایون در دهه هشتاد رنگ ‌و ‌بوی جدیدی گرفت و او در سال ۸۲، «نسیم وصل»، اولین آلبوم رسمی خود را منتشر کرد. این آلبوم سرآغازی بر اجرای کنسرت‌ها و انتشار آلبوم‌های مستقل وی شد. او در دهه هشتاد چند آلبوم درخشان، از جمله «شوق‌نامه» را که بازیابی تصانیف منسوب به عبدالقادر مراغه‌ای بود، منتشر کرد که همه این آلبوم‌ها، در چارچوب موسیقی کلاسیک قرار می‌گیرد. یک همکاری پر سرو صدا همایون شجریان آهنگ‌سازی برای خواننده‌های دیگر را، از جمله تصنیف «دل‌ستان» علیرضا افتخاری، تجربه کرده است.

او طی سال‌های فعالیتش با آهنگ‌سازان زیادی برای تولید آلبوم‌هایش همکاری کرد، اما هیچ‌کدام به اندازه همکاری او با برادران پورناظری( تهمورس و سهراب) پر سروصدا نبوده است. برخی معتقدند همکاری همایون با این آهنگ‌سازها که به انتشار آلبوم‌هایی نظیر «نه فرشته‌ام نه شیطان» و «ایران من» منجر شد، او را از وادی آواز اصیل ایرانی دور و وارد دنیای موسیقی تجاری کرده است. البته این نظریه، مخالفان سرسختی نیز دارد. به هر حال همایون شجریان جزو خوانندگان محبوب سبک کلاسیک است که با وجود انتقاداتی که از آن گفتیم همگی به آینده او چشم دوخته‌ایم؛ خواننده‌ای که امروز ۴۵ ساله می‌شود.

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.