بسکتبال یکی از ورزش‌هایی است که علاقه‌مندان زیادی دارد و مهارت‌های فردی و تیمی باعث جذابیت هر چه بیشتر آن می‌شود. قطعاً بازی بسکتبال زمانی خسته‌کننده می‌شود که تیم‌ها درون زمین از روش‌های مختلف برای رسیدن به پیروزی استفاده نکنند.

یکی از راه‌هایی که باعث می‌شود تا بسکتبال تماشایی و مهیج شود استفاده از پرتاب ۳ امتیازی در جریان بازی است. به‌طور حتم تیمی که بتواند از این پرتاب‌ها بهتر استفاده کند شانس بیشتری برای پیروزی دارد اما برخی معتقدند استفاده از پرتاب‌های ۳ امتیازی اگر به نتیجه نرسد به‌جای آن‌که یک «راهبرد» باشد یک «سیرک» خواهد بود. همانند شمشیر دو لبه‌ای که اگر استفاده غلطی از آن شود به شخص دارنده آن آسیب می‌رساند. پس تیمی برنده است که بازیکنانش از قدرتمندترین سلاح بسکتبال به بهترین نحو استفاده کنند.

نکته جالب درباره پرتاب ۳ امتیازی این است که در رقابت‌های NBA استفاده از این نوع پرتاب با اکراه از سوی دانشگاه‌ها پذیرفته شد و ۳۱ سال پیش وارد بازی‌های آماتوری در المپیک شد. این روزها که بسیاری از بازیکنان با تمرین‌های مختلف موفق شده‌اند در پرتاب ۳ امتیازی دارای تبحر شوند و عامل پیروزی تیمشان شوند، عده‌ای در این اندیشه هستند تا طول زمین را افزایش دهند یا فاصله قوس میان زمین را بیشتر کنند تا بتوانند فضایی برای استفاده از شوت ۴ امتیازی باز شود و این نوع پرتاب وارد قوانین مسابقه شود.

تیم‌های بزرگ بسکتبال در رده‌های ملی و باشگاهی ترجیح می‌دهند تا از بازیکنانی بهره ببرند که در پرتاب ۳ امتیازی تخصص داشته باشند و با کسب این روند پایدار و رو به رشد قدرتمندترین سلاح در بسکتبال را در اختیار بگیرند. فاصله خط سه امتیازی با سبد بسکتبال در ابتدا ۶,۲۵ متر بود اما در سال ۲۰۰۸ از سوی FIBA طول خط پرتاب ۶.۷۵ متر شد. اگر چه در NBA صحبت از خط پرتاب ۴ امتیازی مدت‌هاست به میان آمده اما هنوز به نتیجه نرسیده و تیم‌ها برای رسیدن به پیروزی از استراتژی پرتاب ۳ امتیازی به‌طور منظم استفاده می‌کنند.

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.