آقای روحانی با تمام امکانات دیپلماتیک که در اختیار داشت در سفر به نیویورک، مذاکرات متعددی با دولت های مختلف برگزار کرد.

چنانکه کشورهای مختلف آنهم در بالاترین سطح تلاش کردند تا با رییس جمهور کشورمان دیدار و گفتگو داشته باشند. این استقبال را می توان نشان دهنده اهمیت و جایگاه ایران محسوب کرد.بنابراین رییس جمهور در این زمینه موفق عمل کرده است بدلیل این که توانسته است با سخنرانی و گفتگو مواضع جمهوری اسلامی ایران را تشریح و تبیین کند.

اما در خصوص برخی نقدها باید گفت این که ما انتظار داشته باشیم هر نوع مذاکره ای بدون این که لوازم ان فراهم باشد به نتیجه برسد انتظار بیهوده ای است. اگر ما بخواهیم این سفرها و سخنرانی ها و مذاکرات نتیجه ای داشته باشد باید لوازم ان را از قبل فراهم کرده باشیم . که البته لوازم و زمینه آن، هم به بخش داخلی و سیاست داخلی و هم به سیاست خارجی کشور ما مربوط است. در غیر این صورت انتقاد به این که رییس جمهور باید در چارچوب انتظارات ما مذاکره می کرد بدون این که در نظر داشته باشیم ، لوازم رسیدن به این چارچوب ها و این نوع رویکردهای در داخل مشخص شده ، تا حدودی انتظار بیهوده ای است.

در ارزیابی ها ما نباید دچار احساسات شویم. بنابراین بهترین شکل و مهمترین موضوع در این عرصه این است که باید ببینیم چه امکاناتی در اختیار رییس جمهور بوده است چه سیاست هایی به او ابلاغ شده است و چه لوازمی را توانسته است در این دوره از حضور در سازمان ملل متحد بکار گیرد.

رییس جمهور هم در مصاحبه های مطبوعاتی عمومی هم دو گفتگوی اختصاصی خود،  مواضع بسیار خوبی داشته است. همچنین ملاقات های رییس جمهور با کشورهای اروپایی شفاف و روشن بوده و توانسته است مواضع جمهوری اسلامی ایران را بخوبی بازگو کند. این که ما انتظار داشته باشیم آقای روحانی بیشتر از اقدامات فوق باید تلاش می کرده است، باید این نکته را در نظر داشته باشیم که همه لوازم ان باید از قبل آماده می شد. در ضمن اختیار رییس جمهور در چارچوب همین حدی است که در سازمان ملل رقم خورد و ان را دنبال کرد. اقای رییس جمهور نمی تواند به تنهایی سیاست گذاری کند! او نمی تواند اقدامی را انجام دهد که ابتکار شخصی خودش باشد . بهرحال دیپلماسی یعنی همین! وقتی نماینده ای از ایران در این گونه اجلاس ها حضور پیدا می کند باید به او اعتماد داشته باشیم و دست او را باز بگذاریم تا بتواند با روش ها و تاکتیک های مذاکراتی و دیپلماسی خود را در پیش بگیرد. ولی وقتی که از قبل حیطه کاری او را معلوم و محدود می کنیم پس در ان صورت باید با توجه به این محدودیت، از او انتظار داشته و او را ارزیابی کنیم . 

در این عرصه که در جنگ رسانه ای با کشورهای دیگر بوده و درجنگ دیپلماسی عمومی و جنگ دیپلماسی عادی قرار داریم ، وظیفه ما خالی نکردن صحنه است. اگر صحنه را خالی کنیم طرف مقابل هر نوع سوء استفاده را خواهد کرد. چنانکه هم زمان با سخنرانی رییس جمهور ایران در سازمان ملل متحد، ان طرف اتحاد ضد هسته ای با حضور صهیونیست ها و امریکایی ها و سازمان مجاهدین خلق و تمام گروههای تروریستی و غیر تروریستی تشکیل و دور هم جمع شدند و آقای پمپئو وزیر خارجه امریکا هم برای انها سخنرانی کرد! بنابراین وقتی ما در این عرصه ها صندلی را خالی بگذاریم و حضور پیدا نکنیم طرف مقابل از فضای خالی سوء استفاده کرده تا بتواند حرف و اهداف خود را پیش ببرد. حضور آقای روحانی از این جهت که بتواند در مقابل نخبگان و رسانه ها و سران کشورهای مختلف مواضع جمهوری اسلامی ایران را برای افکار عمومی تبیین کند، ضروری است و نمی توان از ان عبور کرد . البته می توان این سوال را مطرح کرد که آیا می توانستیم بهتر از این بهره برداری کنیم؟ به اعتقاد من بله. اما به شرطی که امکانات و ملزومات لازم را برای او فراهم می کردیم که ان هم این امکانات تنها در حیطه اختیارات دولت نیست و در سطح عالی تر می بایست در مورد ان تصمیم گیری می شد. بنابراین با توجه به این محدودیت ها می توانیم بگوییم این حضور ریس جمهور در اجلاس هفتادو چهارم مثبت بوده است .

*  کارشناس حوزه بین الملل

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.