از سیر تا پیاز بندهای عجیب قراردادهای بازیکنان ایرانی
یک انتقال در جهان فوتبال چگونه انجام می‌شود؟ دو باشگاه برای جا به جایی یک فوتبالیست به توافق می‌رسند، رقم انتقال او به باشگاه فروشنده پرداخت می‌شود، باشگاه خریدار برای حقوق هفتگی و رقم دریافتی ابتدایی با بازیکن جدیدش مذاکره می‌کند و پس از آن همه چیز به متن قراردادها مرتبط می‌شود. باشگاه‌ها همه تلاششان را می‌کنند تا قرارداد با بازیکنان جدید، برای هر دو طرف سوددهی داشته باشد. بنابراین خبری از بندهای عجیب و غریب نیست. در قرارداد بازیکنان اروپایی، معمولا بندهایی وجود دارد که تضمین می‌کند اگر آن‌ها در طول دوران قراردادشان به یک موفقیت ارزشمند برسند، شرایط تغییر خواهد کرد.
از حق رشد تا هزینه‌های زندگی
برای مثال در قرار آنتونیو مارسیال با منچستریونایتد، بندهایی جالبی وجود دارد. اگر او تا پایان فصل جاری موفق می‌شد ۲۵ گل برای منچستریونایتد در بازی های رسمی به ثمر برساند، در ۲۵ بازی ملی با حداقل حضور ۴۵ دقیقه‌ای برای فرانسه به میدان می‌رفت و نامش در لیست نامزدهای توپ طلا قرار می‌گرفت، شیاطین سرخ باید رقم هنگفتی را به موناکویی‌ها تقدیم می‌کردند. اگر هر سه این شرط‌ها عملی می‌شد، منچستریونایتد باید ۱۰ میلیون یورو به موناکو پرداخت می‌کرد، اتفاقی که رخ نداد. اما این بندها که اصطلاحا به آن‌ها «حق رشد» می‌گویند، تنها بندهای گران‌قیمت فوتبال اروپا نیست. باشگاه‌ها برای ترغیب بازیکنانشان به دنبال مزایای عجیب هم هستند. برای مثال باشگاه پاریسن ژرمن ماهانه ۳۰ هزار یورو برای اجاره خانه، استخدام آشپز، راننده شخصی و محافظ اختصاص به کیلیان ام‌باپه پرداخت می‌کند! حالا که به داستان قراردادهای سودآور اشاره کرده‌ایم، باید به یکی از معدود سودهای فوتبال ایران از قراردادهای استاندارد اروپایی اشاره کنیم؛ جایی که باشگاه برایتون به دلیل جذب علیرضا جهانبخش باید ۵۰۰ هزار پوند به باشگاه داماش پرداخت می‌کرد اما چون باشگاهی که جهانبخش را راهی اروپا کرده حالا منحل اعلام شده، فدراسیون فوتبال بعد از یک فصل وضعیت دریافت این رقم را شخصا برعهده گرفته است!
حق فسخ‌های گران‌قیمت
اما جذب همه فوتبالیست‌ها با یک روش ممکن نیست. تعدادی از بهترین ستاره‌ها برای این که خیال باشگاهایشان از جدایی‌های احتمالی را راحت کنند، گزینه حق فسخ در قرارداد را نهایی می‌کنند. بنابراین هر باشگاهی که خواهان جذب آن‌ها باشد، باید رقم جدایی سنگینی را بپردازد تا باشگاه فروشنده از واگذار کردن بازیکن خود سود بسیار زیادی کند. برای مثال نیمار برای جدایی از بارسلونا و انتقال به پاریسن ژرمن، باید ۲۲۲ میلیون یورو پرداخت می‌کرد. رقم هنگفتی که پاریسن ژرمن پرداخت آن را برعهده گرفت. اما حق فسخ‌ها همیشه هم اجرایی نمی‌شوند. در قرارداد کریستیانو رونالد و رئال مادرید بندی ۷۰۰ میلیون یورویی قرار داده شده بود که تفاهم آن‌ها با یوونتوس باعث شد این انتقال با رقم بسیار کمتری نهایی شود. اما هدف از بندهای گران قیمت، غیرممکن شدن جدایی بازیکنان است که معمولا چنین هدفی حاصل می‌شود.
فوتبال ایران
در نقل و انتقالات فوتبال ایران شرایط بسیار تفاوت دارد. باشگاه‌هایی هستند که بعد از چند سال، هنوز هم پول نقل و انتقالاتشان را پرداخت نکرده‌اند و حقوق ستاره‌های بزرگ آن قدر پرداخت نمی‌شود تا آن‌ها طلبشان را واگذار کنند. قرارداد بازیکنان در فوتبال ایران خیلی واضح نیست و همین باعث شده وقتی باشگاه استقلال به جای پول به وریا غفوری ماشین می‌دهد، مدافع استقلال نتواند از باشگاه شکایت کند. برخلاف همه جای دنیا که هر دو سوی قرارداد به دنبال توافقی پایدار هستند، در ایران قراردادها صرفا زیان‌ده هستند. یا بازیکنان ضرر می‌کنند یا باشگاه‌ها ارقام سنگینی پرداخت می‌کنند.
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
ارسال نظر