دلال،ایجنت،کارگزار و یا هر اسم دیگری، این روزها نقش تعیین کننده ای که در نقل و انتقالات فوتبال ایران دارند که این اتفاق البته به خودی خود بد نیست. در تمام نقاط دنیا این مدیربرنامه ها هستند که با احتساب منافع بازیکن با باشگاه وارد مذاکره می شوند و در نهایت با طرف مذاکره به توافق می رسند و خود هم مبلغی از این قرارداد را دریافت می کنند. این روند هم در فوتبال ایران تا حدودی وجود دارد اما بر سر اصولی بودن و سالم بودن روابط حاکم بر این فعالیت تردید های جدی وجود دارد.

واقعیت این است که دلالیسم صرفا مقوله‌ای منحصر به شماری از افراد نیست که در قالب مدیر برنامه‌های بازیکنان فعال هستند؛ بلکه دامنه آن فراتر از اینها رفته و عملا تمام فوتبال را در برگرفته و رد پای آن در اکثر نقاط فوتبال ایران دیده می شود. این جریان به ارکان تصمیم‌ساز فوتبال مانند فدراسیون نیز رسوخ کرده و تمام این ورزش را درگیر خود کرده است. اکنون، دلالیسم جریانی درهم تنیده متشکل از تصمیم‌سازان، مدیران، مربیان، بازیکنان و... است که موجب اتلاف منابع در این رشته شده و آن را از درون دچار ضعف و فساد کرده و باعث شده تا مسیر اصلاح و تغییر و تحول در فوتبال با موانعی جدی مواجه باشد. یکی از آخرین مواردی که در بحث نقش دلالان و واسطه گران در فوتبال ایران مطرح شد، پستی بود که محمد تقوی در صفحه اینستاگرام خود درباره حواشی اطراف تیم تراکتورسازی منتشر کرد و در آن با اسم بردن از دو چهره معروف مدیریتی و رسانه ای حاضر در فوتبال ایران، این مقوله را وارد فضایی جدید کرد که البته نتیجه خاصی هم در پی نداشت و صحبت های تقوی مورد پیگیری قرار نگرفت.

 

 دلار به جای فوتبال

منطق حکم می کند که در یک نقل و انتقال فوتبالی،اول مسائل فنی و مربوط به فوتبال لحاظ شود و مورد توافق طرفین قرار بگیرد و بعد آن ها به سراغ توافقات مالی و سود اقتصادی حاصل از این قرارداد بروند اما این روزها در فوتبال ایران به برکت وجود دلالان یا مدیرانی که پیشرفت فنی بازیکن برایشان کمترین اهمیت را دارد، این مناسبات اقتصادی است که تعیین می کند یک بازیکن فصل بعد را در کدام تیم یا کدام کشور بازی کند و شاید خود بازیکن هم نتواند کوچک ترین تاثیری روی سرنوشت خود بگذارد. اللهیار صیادمنش پدیده جوان تیم استقلال که درنهایت به شکلی ابهام آمیز و پس از اظهارات ضد و نقیض مدیران این باشگاه راهی فنرباغچه ترکیه شد،پس از قطعی شدن انتقالش در مصاحبه ای گفته بود:« خودم دوست داشتم در استقلال بمانم، اما تصمیم گرفتند که لژیونر شوم و من هم تابع باشگاه هستم. دوست داشتم بمانم و برای تیم محبوبم استقلال بازی کنم، اما قسمت این بود که به تیم فنرباغچه بروم.»

 این روزها مدیربرنامه های بازیکنان ترجیح می دهند تا با توجه به قیمت بالای یورو و دلار بازیکنان زیر نظر خود را برای ادامه فوتبالشان به لیگ های اروپایی بفرستند. آن هم نه لیگ های درجه یک این قاره که بازیکنان ایرانی شانس زیادی برای حضور در آن ندارند. آن ها به لیگ های درجه دو و سه اروپا مثل ترکیه و بلژیک و لهستان هم راضی هستند تا مثلا با یک بازیکن قراردادی در حد چند صد هزار دلار امضا کند. قراردادی که با توجه نرخ ارز در ایران قطعا سود هنگفتی برای دلالان خواهد داشت و این سود با نقل و انتقال در فوتبال ایران به این آسانی عاید کسی نخواهد شد چون این روزها باشگاه های ایرانی با بحرانی فراگیر در بحث بودجه مواجهند به این راحتی ها حاضر نیستند برای یک بازیکن در حد چند میلیارد تومان هزینه کنند.

 

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.