عمر الجنابی در الجزیره نوشت:سفر ترامپ به عراق و بی توجهی او به دیدار با مسئولان عراقی، دربردارنده پیامی بود مبنی بر آنکه دولت آمریکا تشکیل دولت عراق را کاملا براساس دیدگاه ایران می داند و این به معنای اعتراف غیر مستقیم ترامپ به نفوذ ایران در عراق است.

ایران و امریکا برای موفقیت در میدان عراق اهرم هایی دارند و این مساله ای است که درگیری بین این دو را دشوار می کند؛ ایران مرزهای زمینی طولانی با عراق دارد و از ده سال پیش تا کنون، از تاثیرگذاری بیشتری در عراق برخوردار بوده و توانسته است احزاب و شخصیتهای نزدیک به خود را در رأس قدرت در این کشور قرار دهد.

با وجود اختلاف عقیدتی که در مناطق غرب، مرکز عراق و حتی مناطق شمالی مانند نینوا، صلاح الدین و الانبار وجود دارد، ایران توانسته است هزاران نفر از سیاستمداران این مناطق را به خود نزدیک کند و به این ترتیب، تهران از طریق نیروهای وابسته به خود، بر میدان عراق سیطره یافته است، بدون آنکه ارتش خود را به این کشور اعزام کرده باشد.

اما ایالات متحده دو گزینه در برابر خود دارد که هر دو می تواند به حضور ایران در عراق ضربه بزند: اول آنکه بار دیگر مانند سال ۲۰۰۳ نیروهای خود را وارد عراق کند و حاکم نظامی موافق با سیاستهای آمریکا را روی کار بیاورد، به نحوی که هیچ یک از احزاب فعلی، نقشی در ساختار حاکمیت بر عراق نداشته باشند. البته عملی شدن این گزینه را بعید می دانم؛ چرا که دولت آشفته و متزلزل ترامپ توان چنین اقدامی را ندارد.

گزینه دوم، آن است که نیروهای نظامی آمریکا به تدریج وارد پایگاههای نظامی پیشین خود در عراق شوند و قوای سیاسی مخالف حضور ایران در عراق را به سمت خود جذب کنند. احتمال عملی شدن این گزینه بیش از مورد قبلی است، اما با توجه به نفوذ ایران در تمام مفاصل دولتی و سازمان های دینی، فرهنگی و اجتماعی عراق، تحقق آن برای امریکا بسیار دشوار است.

بنابراین، ۲۰۱۹ سال مقابله، سنگینی یکی از کفه های ترازو بر دیگری و درگیری مستقیم یا غیر مستقیم بین ایران و آمریکاست و می توان آن را مرحله آخر این بازی دانست؛ به این دلیل که این کارزار در نهایت باید یک پیروز داشته باشد.

 

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.