بدون تردید مسابقات آسیایی جاکارتا نکات مثبت زیادی هم برای ورزش ایران داشته است. ولی این نتایج روز آخر و قرار گرفتن در جایگاه ششمی با ۲۰ مدال طلا نشان می دهد، ایران آنچنان که باید و شاید نتوانسته در افزایش مدال هایش موفق عمل کند. 

بزرگترین کاروان تاریخ ورزش ایران به بازی های آسیایی جاکارتا اعزام شد اما یکسری از رشته های مدال آور سنتی‌مان که در سال های اخیر انتقادهای زیادی به شیوه مدیریت‌شان بود، ناکامی مطلق داشتند و نتوانستند افتخارآفرینی کنند تا این بار نتوانیم در مسابقات به آنچه لایقش بودیم برسیم.

اگرچه حالا بحث از تاریخ‌سازی در تعداد مدال ها می شود اما کاروانی که این بار تعداد ورزشکاران اعزامی اش اقلا ۱۰۰ نفر بیشتر از گوانگژو بوده، از آن تیم فقط ۳ مدال بیشتر گرفته است! 

البته همین کاروان هنوز در مقایسه با کاروان بازی های آسیایی تهران که 81 مدال گرفته بود هم نتوانسته رکوردشکن باشد. حتی اگر تعداد مدال های فوتبال که 11 و واترپلو که 6 تا حساب شده بود را از بازی های آسیایی تهران اگر کم کنیم باز هم تعداد مدال های ایران در سال 1974 از این دوره بیشتر بوده است. در همان مسابقات هم تعداد مدال های طلای ایران 36 تا بوده که باز هم با کم کردن طلاهای اضافه واترپلو و فوتبال عدد واقعی آن ۲۱ طلا می شده و باز هم بالاتر از کاروان جاکارتا قرار می گرفته است. 

اما چرا چنین تصویری تلاش شده تا از این بازی های معمولی اما پر هزینه برای کاروان ایران ساخته شود؟ شاید دلیل ساده ای دارد. در شرایط سخت کشور و روزهای سیاست زده ، این فضای افتخارات ورزشی شاید بتواند راهی برای برون رفت از این روزهای تار باشد. اگرچه نتایج کلی کاروان قطعا قابل نقد است اما شاید بهتر باشد مسئولان ورزش ایران جای فوکوس روی نتایج کلی کاروان ، درباره موفقیت پسران و دختران کبدی ، مدال های ارزشمند دوومیدانی ، بسکتبال ، واترپلو و دیگر رشته های ورزشی سخن بگویند. درباره افزایش گستره رشته های مدال آور ایران . چیزهایی که واقعا قابل استناد باشند نه آمارهایی که به سادگی بتوان نقد شان کرد. نگاه به نتایج ادوار پس از انقلاب حضورهای ایران در بازی های آسیایی به خوبی گویای واقعیت هاست.

 

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.