روز گذشته پرسپولیس در دربی ۸۶ شکست خورد. با همان نتیجه‌ای که دربی ۸۵ را چند ماه پیش پیروز شده بود. دیروز از روی سکوها صدای هیچ اعتراض و حرف تندی به بازیکنان و کادرفنی به گوش نرسید، اما اصلا نمی‌توان گفت که همه استادیوم را راضی ترک کردند. این صدای درونی تماشاگران پرسپولیس بود که در تشویق یک صدا و ۱۰-۱۵ دقیقه‌ای محسن مسلمان و دیگر نیمکت نشین‌ها پنهان شده بود. به نوعی قرمزها روز گذشته از روی سکوها خیلی متفاوت به برانکو اعتراض کردند. تصمیمات برانکو در بازی دادن به بازیکنانش گاهی جنبه ایستادن مقابل آنها را دارد. هرچند او هنوز هم بهترین تیم ایران را دارد و با دبل قهرمانی خودش در لیگ برتر فقط یک برد دیگر نیاز دارد، اما از دست دادن دربی هم برای هواداران اتفاق کمی نبود. هوادارانی که گاهی فراموش می‌کنند تیم‌شان هنوز قهرمان لیگ است و رکوردی نیست که نشکسته باشد. آنها پیش از رسیدن به هفته‌های پایانی لیگ قهرمانی خود را مسجل می‌دانند و همین شاید عجیب‌ترین نکته درباره اعتراضات‌شان باشد. اعتراضاتی که محل تمرین تیم هم رسیده. اما مطمئنا نکته مشخص این است که پرسپولیسی‌ها نسبت به برخی تصمیمات برانکو اعتراض دارند. برانکویی که از همان روز اول هم همین شخصیت خاص خودش را داشته و معمولا سر حرف خودش ایستاده. او چه بخواهد و چه نخواهد توقع طرفداران پرسپولیس را بالا برده و باید تا حدی تحمل شنیدن این حرف‌ها را داشته باشد. حرف‌هایی از سوی هوادارانی که به قول کمال کامیابی‌نیا باید بیشتر از هرچیزی این روزها به فکر بازی‌های بعدی مخصوصا بازی مقابل الوصل باشند.

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.