هفدهم بهمن مصادف با ششم فوریه، روزی برای منع ناقص‌سازی جنسی زنان در نظر گرفته شده. قطع عضو جنسی، مثله‌سازی، ناقص‌سازی یا همان ختنه زنان (FGM)، شاید کمتر شنیده شده باشد و ممکن است به نظر برسد که در دنیای جدید، دیگر خبری از آن نیست،‌ اما واقعیت این است که هنوز هم در کشورهای زیادی این کار انجام می‌شود؛ با باورهای عرفی و مذهبی.

ایران هم از این باورها مستثنی نیست و با وجود این که عده‌ زیادی در مناطق جنوب و غرب کشورمان، برای بازدارندگی از این عمل علیه زنان مبارزه و آگاهی‌رسانی می‌کنند، اما هنوز هم تا رسیدن به عدد صفر، راه درازی در پیش است. همانطور که رایحه مظفریان، یکی از فعالان مبارزه با ختنه زنان، در گفتگو با خبرآنلاین تاکید می‌کند: با تمام تلاش‌های فعالان مدنی، به قانونی برای مبارزه با آن احتیاج داریم، لازم است ناقص‌سازی جنسی زنان از نظر قانونی ممنوع شود چون حتی یک قربانی هم زیاد است.

اما ختنه زنانه، به عنوان عملی که نقض حقوق زنان است، همچنان قربانی می‌گیرد و در پیام امروز دبیر کل سازمان ملل متحد هم اشاره شد که بیش از ۲۰۰ میلیون زن و دختر در قید حیات، ختنه زنانه را در ۳۰ کشور جهان درسراسر سه قاره تجربه کرده‌اند.

آنتونیو گوترز در پیامش تاکید کرده: در صورت عدم اقدام سریع و هماهنگ، بیش از ۶۸ میلیون دختر دیگر تا ۲۰۳۰ در معرض این اقدام زیان‌آور قرار خواهند گرفت. با مشارکت سیاسی قوی، در چند کشور شاهد موفقیت هستیم اما این پیشرفت با توجه به رشد جمعیت کافی نیست و در صورت عدم اقدام ما، تعداد موارد افزایش خواهد یافت. توسعه پایدار نمی‌تواند بدون احترام کامل به حقوق بشر زنان و دختران محقق شود و هدف پنجم توسعه پایدار، با تمرکز بر برابری جنسیتی، خواستار حذف ختنه زنانه تا ۲۰۳۰ است.

برای پایان دادن به این مثله جنسی، دختران زیادی منتظر دیگران نمانده‌اند، خودشان دست به کار شده‌اند و در مقابل این اقدام مقاومت کرده‌ و می‌کنند؛ دخترانی کم‌ سن و سال با شجاعتی مثال‌زدنی.

سوفیا یکی از این دختران است که هم ناقص‌سازی جنسی و هم ازدواج زودهنگام را در اتیوپی تجربه کرده است. او که حالا ۱۸ سال دارد و برای مبارزه علیه ختنه زنان فعالیت می‌کند، می‌گوید من یک مثال زنده و شاهد عینی از چنین اتفاق وحشتناکی هستم که باید متوقف شود.

شارلین 17 ساله هم یکی دیگر از دخترانی است که در کنیا در معرض مثله جنسی و ازدواج ناخواسته قرار گرفته است: «گفتم نه و از خانه فرار کردم.» او در مدرسه پناه گرفت و حالا یک فعال حمایت از حقوق کودکان است.

انیسه، پناهنده‌ای از سوریه در کشور مصر هم یکی از فعالان مبارزه علیه ختنه زنان است: «ناقص‌سازی جنسی زنان به طور سنتی در سوریه اجرا نمی‌شود، اما برخی پناهندگان این عمل را در مصر، که در آن گسترده است، پذیرفته‌اند و باید برای پایان دادن به آن تلاش کنیم».

فاطوما هم دختر 18 ساله‌ای است که در اتیوپی برای ریشه‌کن کردن ختنه زنان تلاش می‌کند: «باید به خانواده‌ها آموزش داد تا با عواقب این کار آشنا شوند. من با خانواده و دیگر اعضای جامعه درباره علت و اثرات ختنه زنان حرف می‌زنم تا این کار هر روز کمتر و کمتر شود.»

تابیتا، دختر خوش‌شانسی است که در کنیا، مورد حمایت خانواده‌اش قرار گرفته و از ختنه مصون مانده. با این حال، با واکنش‌های ناخوشایندی از جامعه و اطرافیانش مواجه و در نهایت برای حفظ امنتیش، به یک مرکز نجات فرستاده شد. او که حالا 15 سال دارد، یکی از فعالان مبارزه با ختنه زنان است.

فاطمه 13 سال دارد و در مصر زندگی می‌کند. او با وجود سن کم، موفق شده دیگران را مجاب کند که دخترانشان را ختنه نکنند: «این کار زندگی زنان را تباه می‌کند، توانستم خواهرم را متقاعد کنم که این کار را در حق دخترانش انجام ندهد و از این بابت خوشحالم.»

این دختران شجاع، به تغییر امیدوارند، به این که سرنوشت نویسنده کتاب «گل صحرا»*، دیگر تکرار نشود، به این که ششم فوریه سال دیگر و سال‌های دیگر، روزی نه برای مبارزه علیه نقص عضو جنسی زنان، بلکه روزی برای جشن گرفتن پایان ختنه زنان باشد.

* کتاب «گل صحرا» خاطرات واریس دیری، زنی سومالیایی است که در ۵ سالگی ختنه شده‌ است. دیری حالا نویسنده و سخنگوی حقوق زنان در آفریقاست و به عنوان سفیر سازمان ملل متحد در راه توقف ختنه زنان جهان فعالیت می‌کند. او که در ۱۲ سالگی از زندگی کوچ‌نشینی در صحرا و ازدواج اجباری فرار کرده‌است، در این کتاب گزارش می‌دهد که ختنه معمولاً در شرایط کاملاً ابتدایی به وسیله قابله یا زنی روستایی انجام می‌شود و از هیچ داروی بیهوشی برای این کار استفاده نمی‌شود. «کودکان صحرا» هم کتاب دیگری از واریس دیری به‌همراه روزنامه‌نگار کورینا میلبورن است که در تحقیقاتش میزان رواج ناقص‌سازی جنسی زنان در اروپا را نشان دادند.

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.