ابراهیم رئیسی چهره‌ای بود که در سال ۹۶ به شیوه خلق الساعه در میان گزینه‌های اصولگرایان برای دستیابی به کرسی ریاست جمهوری جای گرفت. او که با تکیه بر اجماع حداکثری اصولگرایان در نهایت نامش به عنوان کاندیدای نهایی اصولگرایان مطرح شد در نهایت نتوانست منجی اصولگرایان برای رسیدن به پاستور باشد. با این وجود ۱۶ میلیون رایی که نتیجه اجماع حداکثری اصولگراها بر روی نام او بود تبدیل به یک پشتوانه برای رقیب مشهدی روحانی شد تا خروج زودهنگامی از سیاست نداشته باشد.

اما شکست اصولگرایان در انتخابات ۹۶ یک سر انتقادات را به سمت رئیسی و حامیانش کج کرد، چه آنکه از نگاه این طیف از اصولگرایان اگر اجماع بر روی فردی چون قالیباف صورت می گرفت شانس بیشتری برای پیروزی در انتخابات وجود داشت. شاید از همین روست که ریسک دوباره اصولگراها بر روی نام ابراهیم رئیسی آنهم برای انتخابات مهم ۱۴۰۰ با اما و اگر روبرو می شود.

آینده سیاسی رقیب مشهدی روحانی فقط در انتخابات ۱۴۰۰ خلاصه نشده است، این روزها نام رئیسی پیوندی جالب تر با یک انتخابات دیگر خورده است؛ انتخابات مجلس ۹۸.

اما رئیسی برای ماندگاری در سیاست چه در قامت کاندیدای انتخابات مجلس ۹۸ یا ریاست جمهوری ۱۴۰۰ و یا قرار گرفتن در جمع لیدرهای اصولگرا نیازمند فراهم سازی برخی زمینه هاست. همراه کردن طیف های مختلف اصولگرایی به تنهایی کمکی به او نخواهد کرد او نیازمند فضایی در افکارعمومی است که نگاه ها را از سمت دولت روحانی به سمت او بچرخاند. یک فضای دولت ستیز علیه روحانی.

این احتمال آنجا قوی تر می شود که مروری بر اعتراضات اخیر داشته باشیم، اعتراضاتی که از مشهد آغاز شد و از قضا نام مخالفان و رقبای اصولگرای روحانی در پشت پرده این اعتراضات مطرح بود.

در واقع دولت ستیزی، اسم رمزی در اردوگاه اصولگرایان است که این روزها با مشی و روش‌ جدیدی پیگیری می‌شود تا مسیر برای گام برداشتن امثال رئیسی در قد و قامت گزینه «آقای رئیس جمهور» یا « آقای رئیس مجلس» راحت تر شود.

 

 

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.