الشرق الاوسط نوشت: پوتین می داند نقش های خارجی سیاسی یا نظامی روسیه هزینه های سنگینی برای روسها دارد، هزینه هایی در سایه دو متغیر بزرگ، یعنی خسارت نفتی و تحریمهای اقتصادی. علاوه بر اینکه این ایفای نقشهای خارجی دولت روسیه، باعث تحریک رأی دهندگان روسی، بویژه جوانان، برای انتخاب پوتین نمی شود.

بر همین اساس، پوتین نیاز به خروج از نقش نظامی مستقیم طولانی مدت در سوریه دارد؛ همچنانکه به همان اندازه به صحنه نمایش سوریه نیاز دارد تا بر بازگشت نقش قدرتمند خود در جهان و تحمیل اراده و دیدگاهش، تاکید کند.

این تناقض بین دو نیاز، فرصت خوبی به ایران می دهد تا نقش خود در میدان سوریه را ایفا کند.

اگر مسکو می خواهد تجربه افغانستان برایش تکرار نشود، باید به نیروهای زمینی وابسته به ایران، از بین لبنانی ها، عراقی ها، افغانیها و پاکستانی ها تکیه کند و این مساله فرصت حضور پر رنگ تری را به ایران در سوریه و از طریق آن در تمام منطقه، می دهد؛ در حالی که این حضور برای ایران هزینه کمتری نسبت به مسکو دارد.

مشخص نیست مسکو این نیاز خود به ایران را چگونه اداره می کند و مجبور به اعطای چه میزان از این نقش به آن است. برخی معتقدند ایران از نیاز روسیه به خود برای تعمیق حضورش در سوریه استفاده می کند، بویژه آنکه ایران با اگاهی و اشراف بر مذاهب و اقلیتها، از قدرت بیشتری برای مدیریت جامعه سوریه، برخوردار است.

 پیش از این، پوتین در دیدار با رئیس جمهور سودان، قراردادهای همکاری مهمی را در زمینه های حفاری و استخراج نفت و طلا و استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای، امضا کردند و برای تحکیم روابط بین این دو، سودان، بعنوان شریک استراتژیک روسیه در آفریقا، نخستین دولت عربی است که از جنگنده های سوخوی روسیه برخوردار شد.

بدین ترتیب، مسائل اقتصادی اولویت اصلی پوتین در دوران چهارم ریاستش خواهد بود و همین مساله فرصتهای ایران بر ای عرض اندام در منطقه را بیشتر می کند. خطر تبدیل دخالت روسیه به پیروزی آسان برای ایران، سناریویی فاجعه بار است که نباید از محاسبات دولتهای عربی خارج شود.

 

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.