اهالی فوتبال در ایران، مسخره کردن و کوبیدن هم را بیشتر می پسندند. وقتی پای منکوب یک ایرانی دیگر در میان باشد، به هیچ وجه کوتاه نمی آیند. دادگاه و زندان و شکایت های سریالی و حتی شلاق! این حقیقت تلخ فوتبال ماست. پیشکسوتان فوتبال ما نمی توانند دور یک میز بنشینند چون همدیگر را قبول ندارند. می دانند حرف طرف مقابل حساب است؛ اما باز هم تخریبش می کنند. در برنامه های تلویزیونی، کار را از شوخی به هجو می کشانند و آنقدر پیش می روند تا صدای طرف مقابل دربیاید.

 

زمانی که ایران در کنفدراسیون فوتبال آسیا به دنبال گرفتن حق تیم های ایرانی بود، در ایران آدمهایی بودند که در صفحات اجتماعی شان پست می گذاشتند و آن افراد را مسخره می کردند. بله، بودند افرادی که این تلاش وطن پرستانه را به سخره می گرفتند. اما حالا ما پیروز شده ایم. دیگر زمین ورزشگاه سلطان قابوس مسقط، ورزشگاه خانگی ما نیست. تیم های عربستانی و اماراتی باید به ایران بیایند و در زمین ما بازی کنند. حالا همان افراد که تلاش برای گرفتن حق فوتبال ایران را زیر سوال می بردند، باید به مردم ایران جواب بدهند که چگونه خود را ایرانی می دانند؟ حالا به مردم جواب بدهند که اگر قوانین فیفا و قوانین بین المللی، نقره داغ می کند، چگونه عربستان و امارات حالا تصمیم گرفته اند مصوبات AFC و فیفا را زیر پا بگذارند و به ایران نیایند؟

حالا آنها متحدتر از هر زمان دیگری پشت هم هستند و از حرف ناحقشان دفاع می کنند و حتی به قیمت زیر پا گذاشتن همه قوانین، حرفشان را می زنند؛ اما ما سرشکسته تر از هر زمان دیگری باز هم باید به جنگ های داخلی مان فکر کنیم که چگونه ممکن است هم با حریفان قلدر بیرونی جنگید و هم با  حریفان سرسخت درونی؟ باز هم باید به جان هم بپریم و انرژی هایمان را در راستای خنثی کردن هم خرج کنیم تا وقتی از این جغرافیا خارج می شویم توانی برای مبارزه نداشته باشیم. فرق اهالی فوتبال ما با عربستان فقط اتحاد است. اتحادی که نداریم. حاضریم به قیمت نابودی منافع ایران در منازعات بین المللی، در جنگ با یک فوتبالی ایرانی برنده باشیم. فرق ما اتحاد است.

 

 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.