موفقیت‌های اولیه داروهای اوتیسم
به گزارش ایسنا ، در حال حاضر هیچ درمان دارویی برای اوتیسم وجود ندارد. بسیاری از پزشکان، بیماران مبتلا به اوتیسم را با انواع داروهای فعال کننده روان(روان‌گردان) که به مدیریت علایم ضداجتماعی آنها منجر می‌شود، درمان می‌کنند، اما این امر به ویژه در کودکان بسیار بحث برانگیز است.
یک داروی فعال‌کننده روان، ماده‌ای شیمیایی است که عملکرد مغز را تغییر داده و باعث تغییراتی در ادراک، خلق، خودآگاهی یا رفتار می‌شود.
این مواد را می‌توان برای مصارف پزشکی یا تفننی برای بهبود عامدانه عملکرد یا تغییر خودآگاهی، برای مقاصد مناسکی، روحانی یا برای تحقیقات به کار برد.
برخی گونه‌های این داروها از سوی پزشک و دیگر بهداشت‌کاران تجویز می‌شوند. نمونه‌های آن داروهای ضدافسردگی، داروهای ضداضطراب، داروهای ضدروان‌پریشی و محرک هستند.
این داروی جدید هدفمند برای بازگرداندن عدم توازن سیگنال الکتریکی در مغز، نشان دهنده موفقیت چشمگیر در موش است و محققان امیدوارند که به زودی در آزمایشات بالینی انسان مورد آزمایش قرار بگیرند.
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال مغزی بسیار پیچیده است که در ایالات متحده آمریکا، در حدود یک نفر از هر ۶۸ کودک، بروز می‌کند.
مراکز تحقیقاتی جدید در آمریکا بر روی فرم اوتیسم به نام "MHS" است.
اوتیسم یا درخودماندگی( Autism) نوعی اختلال رشدی از نوع روابط اجتماعی است که با رفتارهای ارتباطی-کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود.
علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علت اصلی آن ناشناخته است. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است.
وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تاثیر می‌گذارد.
کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد.
در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات تکراری(دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیرمعمول دیده شود.
هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.
از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده در دنیا یک نفر مبتلا به اوتیسم است. کارشناسان زندگی ماشینی و عوامل ناشی از آن مانند استرس را در سیر صعودی ابتلا به این بیماری دخیل می‌دانند.
نتیجه یک مطالعه نشان می‌دهد زنانی که چاق یا دیابتی هستند، در صورتی که باردار شوند، بیش از مادران سالم با احتمال تولد نوزاد اوتیسمی روبرو خواهند بود.
در دهه ۱۹۹۰، دانشمندان کشف کردند که وقتی جهش در یک ژن MEF۲C رخ داد، یک کودک در معرض علائم اوتیسم قرار گرفت. در مدل‌های موش، محققان ژن جهش یافته را باعث ایجاد بیش از حد سیگنال تحریک کننده مغزی دانستند و این به نظر می‌رسد که بسیاری از ویژگی‌های شناختی و رفتاری اوتیسم را توضیح می‌دهد.
در آخرین تحقیق، یک داروی جدید به نام "نیتروسیناپسین" (NitroSynapsin) به منظور کاهش این سیگنال‌های اضافی مغز به کار گرفته شد.
این دارو برای سه ماه در مدل موش MHS مورد آزمایش قرار گرفت و نتایج فوق العاده امیدوارکننده بود.
اختلال سیگنال الکتریکی که قبلا شناسایی شده بود، بهبود یافت و رفتارهای غیرعادی مانند اوتیسم در موش کاهش یافت.
نشانه‌های اضطراب، حرکات تکراری غیرطبیعی و اختلال حافظه فضایی(درک محیط و جهت یابی)، همه ویژگی‌هایی بودند که تا حدی در آزمایش‌های موش‌ها اصلاح شد.
محققان معتقدند که این نتایج باید به بهبود طیف گسترده‌ای از اختلالات اوتیسم منتهی شود.
استوارت لیپتون، محقق ارشد مطالعات می‌گوید از آنجا که MEF۲C در هدایت بسیاری از ژن‌های مرتبط با اوتیسم مهم است، ما امیدواریم درمانی که برای این سندرم کار می‌کند نیز در برابر سایر اشکال اوتیسم نیز موثر خواهد بود و در واقع ما قبلا شواهدی برای این موضوع داشتیم.
این دارو در حال حاضر در مدل‌های موش برای سایر اختلالات اوتیسم مورد آزمایش قرار می‌گیرد و آزمایشات در سلول‌های انسانی نتایج مثبتی را نشان می‌دهد.
گام بعدی برای تیم محققان، هموار کردن مسیر برای رسیدن به آزمایش‌های انسانی است. بنابراین تا درمان واقعی دارویی برای اوتیسم هنوز فاصله داریم، اما این مسیر ممکن است ناگهان بسیار کوتاه شود.
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
ارسال نظر